Aangezien ik bijna volwassen kinderen heb, vraag ik me vaak af wat opvoeden nu eigenlijk inhoudt. Je doet je best, dag in, dag uit – maar bereik je er ook iets mee? Leren je kinderen iets van wat je ze vertelt? Of moeten ze hun eigen lessen leren? Ik vrees vaak het laatste. Dat schiet niet op natuurlijk.
Die vraag over het effect van de opvoeding kun je je natuurlijk beter aan het begin van de rit stellen, maar dan weet je er zo weinig van. Ik heb vaak gedacht, wanneer ik in wanhoop en totaal tevergeefs allerlei trucs uitprobeerde om die kinderen in het gareel te krijgen, dat je ze hoogstens goede manieren kunt bijbrengen.
Niet smakken
Het doet me dan ook bijzonder veel genoegen dat mijn kinderen niet smakken bij het eten, hun vork en lepel naar de mond brengen en niet andersom, dat ze niet voortdurend vloeken en tieren, niet boeren of op wat voor manier dan ook blijk geven van slechte manieren. Dat heb ik toch maar mooi voor elkaar gekregen!
Hoe anders is dat met Michelle Obama. Ik vind dat wel een leuke chick, met een goede smaak in kleding, en verder weet ik niet zoveel van haar af. Ze lijken het samen ook goed te hebben en dat is altijd fijn om te zien. Maar haar manieren!
Verbazing
De Flotus zou eens een tijdje bij mij in huis moeten komen, want bij haar is iets toch niet helemaal goed gegaan. Ik keek met verbazing naar haar gedrag tijdens het inmiddels fameuze ‘eye roll’ incident, waarin ze zich een normaal mens betoonde.
Tijdens een van de miljoen festiviteiten vanwege de inauguratie van haar man, deze keer een lunch, zat Michelle (met nieuw haar) naast de speaker van het Huis van Afgevaardigden John Boehner (dit spreek je trouwens uit als Bener). Die Boehner, geen vriend van mevrouw Obama, zei iets wat haar niet aanstond en ze rolde met haar ogen alsof ze naast een gek zat. Grappig, menselijk, niet erg netjes.
Liplezers
Amerikaanse omroepen zetten er meteen liplezers op, omdat ze wilden weten wat die eye roll had veroorzaakt – een gebaar dat ik overigens, daar heb je ze weer, van mijn kinderen maar al te goed ken.
Maar Mon Dieu, haar eetmanieren! Ik vind het al vreemd en onaardig dat iemand dooreet terwijl er wordt gespeecht, maar Michelle plantte haar elleboog stevig naast haar bord – bij mij thuis een no-no – schoof wat voedsel op haar vork en propte dat ongeïnteresseerd naar binnen.
Ze zat er werkelijk, ik kan het niet anders zeggen, boertig bij. Ik denk dat Michelle heel goed weet hoe het moet, maar domweg totaal geen zin had om zich te gedragen. Althans, dat hoop ik maar.