De voortdurend gehoorde kreten ‘Dood aan Amerika’ en ‘Dood aan Israël’ zijn de pijlers onder het Iraanse buitenlandbeleid. Waar zijn machthebbers in Teheran werkelijk op uit?
Vandaag 34 jaar geleden werd de Amerikaanse ambassade in Teheran bezet door de ‘Studenten in de lijn van imam Khomeini’. De tweede revolutie, zo noemde Khomeini de bezetting.
Opnieuw worden pogingen ondernomen om via onderhandelingen de relatie met Amerika en het nucleaire project te reguleren. De echte baas van Iran, Ali Khamenei, kondigde kort na de installatie van Hassan Rohani als president de nieuwe Iraanse diplomatieke strategie aan: heroïsche flexibiliteit.
Aanjager
Laten we bij het begin beginnen: ‘Dood aan Amerika’, ‘Dood aan Israël’. Dit is het begin en het einde van het Iraanse buitenlandbeleid.
In de afgelopen weken werd in Iran openlijk gediscussieerd over het nut en de nadelen van ‘dood aan Amerika’. De aanjager van de discussie was Rafsanjani.
Hij verwees naar een gesprek met imam Khomeini, waarin Khomeini hem zou hebben gezegd dat we niet tot in de eeuwigheid ‘Dood aan Amerika’ hoeven te roepen. En toen barstte de hel los.
Nonsens
De door staat gecontroleerde media vielen Rafsanjani aan vanwege zijn revisionistische opvattingen. Een anekdote biedt geen basis om de heilige leuze ‘dood aan Amerika’ in te trekken. De Iraanse minister van Buitenlandse Zaken legde in een gesprek met een Amerikaanse televisiezender uit dat ‘Dood aan Amerika’ slechts betrekking heeft op het imperialistische beleid van de Amerikaanse regering.
Iraniërs houden van Amerikanen, aldus de minister. Dit soort nonsens hebben de Amerikanen al eerder van de Sovjetleiders, Cuba, en alle andere Westen-haters gehoord. Het werkt niet.
Leegte
‘Dood aan Amerika’ leeft als een zelfstandig, oncontroleerbaar, ingewikkeld wezen. Amerika gaat niet ten onder door ‘Dood aan Amerika’. Maar de Iraans-Amerikaanse relatie is er wel mee ten onder gegaan. Hoe zouden ayatollahs dit barre bestaan kunnen overleven zonder ‘Dood aan Amerika’ en ‘Dood aan Israël’?
Zonder die dubbele dood ontstaat een gigantische leegte in alle toespraken van imams en andere autoriteiten. Wat moeten ze dan vertellen? Waartoe diende dan de islamitische revolutie? Zonder de dubbele dood zou het revolutionaire elan verdampen.
‘Dood aan Amerika’ en ‘Dood aan Israël’ geven het revolutionaire elan zin. Zonder het doodsgeloof is het revolutionaire islamitische elan ook dood.
9/11
Wat is deze cultuur? De cultuur van dodenverheerlijking: van martelaren en vernietiging. Mohammed Atta, de leider van de aanslagen van 9/11 zei ooit: ‘Jullie houden van het leven, en wij van de dood.’ Dit geldt ook voor de ideologie van het islamitische regime van Iran.
De Iraanse Revolutionaire Garde (RG) gaf een paar dagen geleden een verklaring ter ere van de tweede revolutie, de bezetting van de Amerikaanse ambassade. Daarbij riep de RG iedereen op om deel te nemen aan demonstraties tegen Amerika.
Amerika is nog steeds ‘de grote duivel en de vijand nummer één van Iran’: ‘The Iranians’ revolutionary hatred and disgust which will be manifested once again in the strong slogan of ‘Death to the US’ to be chanted across Iran on November 4 is regarded as a valuable, influential and available asset of the Iranian diplomacy apparatus in the process of nuclear negotiations and upcoming interactions and is deemed as a determining tool against the strategy of ‘pressure-and-talks’ of the opposite sides of the talks, in addition to showing national unity and concordance of all political currents and factions who believe in the Islamic establishment.’
Nucleaire programma
De RG zegt dat de heroïsche flexibiliteit gepaard gaat met haat en ‘Dood aan Amerika’. Hiermee moet Amerika leven en participeren in een diplomatieke oplossing voor het nucleaire programma van islamitische republiek.
De Iraanse leider Khamenei lichtte gisteren de bedoeling van deze onderhandelingen toe: ‘Ik ben niet optimistisch, maar van deze onderhandelingen zullen we geen nadeel ondervinden.’
Tegelijkertijd riep Khamenei zijn radicale aanhang op om Iraanse diplomaten niet te beledigen of te verzwakken: ‘Ze zijn kinderen van de revolutie en in dienst van de islamitische republiek.’ Ondanks het feit dat hij wat de diplomatieke onderhandelingen betreft niet optimistisch is, ziet hij de onderhandelingen als een ervaring dat het bewustzijn van het volk kan vergroten.
Tweeledig
Hij is de leider van Iran en als hij wil, kunnen de onderhandelingen tot de gewenste resultaten leiden. De strategie van de heroïsche flexibiliteit is tweeledig: ‘Dood aan Amerika’ – en diplomatieke onderhandelingen met Amerika.
Khamenei hoopt dat de onderhandelingen mislukken; dan kan hij de zaak zelf enigszins orkestreren. Wat bereikt hij daarmee? Khamenei zal dan tegen Rafsanjani en tegen het volk zeggen: we hebben zelf heroïsche flexibiliteit getoond, maar het Westen wil niet met ons onderhandelen.
En dan legt hij de schuld van alle economische problemen van Iran neer bij het Westen. Maar of het zo zou gaan, weet niemand. En dan is er nog die ‘Dood aan Israël’.
Executies
Khamenei noemde Israël in zijn toespraak ‘een niet-legitiem bastaardregime’. Maar het echte bastaardregime is de islamitische republiek Iran: die republiek is niet gefundeerd in de wil van de meerderheid van de bevolking. Vanwege het gebrek aan legitimiteit moet het regime extreem gewelddadig regeren.
Deze republiek van statelijke verkrachtingen, executies en martelingen is een bastaardregime dat bij de ‘tweede revolutie’ – de bezetting van Amerikaanse ambassade – is gevormd.
Failliet
Een dubbele revolutie: eerst de volksrevolutie en daarna de bezetting van de Amerikaanse ambassade. En de dubbele dood: Dood aan Amerika en Dood aan Israël. De islamitische republiek verdubbelt continu de werkelijkheid, waardoor ook de burgers worden gedwongen om een dubbelleven te leiden.
‘Dood aan Amerika’, maar u gaat wel failliet!