De islamitische wereld is toe aan een liefdevolle vadermoord. Het moment is gekomen voor kritische intellectuelen om zich uit te spreken tegen de achterlijkheden van hun regimes. Alleen zo kan vrijheid worden bereikt.
Het is allemaal de schuld van Groot-Brittannië. Zo verklaarden de Perzen alle problemen in de wereld. De Iraanse Don Quichot zocht bij elke mislukking of ramp naar Britse sporen om te bewijzen dat het allemaal de schuld van de Britten is.
Het instrumentele gebruik van begrippen als kolonialisme en imperialisme maakte elke poging tot kritische zelfanalyse onmogelijk. De vraag welke nationale en culturele elementen tot de mislukking en vernedering van een islamitisch volk leidde, is uit den boze.
Achtergebleven
Iraanse intellectuelen dachten dat het verdrijven van het imperialisme en de sjah van Perzië de basisvoorwaarde was voor de ontplooiing van het Iraanse volk en de Iraanse cultuur. Het islamitische Iran is sinds 1979 geheel onafhankelijk van de wereld, net als Noord-Korea.
Alle beslissingen worden in Teheran door een paar ayatollahs genomen. En toch is deze radicaal onafhankelijke natie een achtergebleven natie, en niet achtergestelde.
Onmondig
De vijand zit in Washington noch in Londen. Het onheil komt uit Teheran zelf of, preciezer: het regime gebaseerd op de Iraanse religie en cultuur brengt onheil en geweld voort tegen het Iraanse volk. De grootste vijand van het Iraanse volk is de Iraanse religieuze cultuur, oftewel het sjiisme.
Egypte kampt met dezelfde intellectuele problemen. Nawal el-Saadawi vertegenwoordigt de intellectuele lafheid en onmondigheid. Zij is een paar keer gearresteerd.
Zij en haar Iraanse geestverwanten zijn moedig in de strijd tegen een dictatoriale heerser. Maar deze moed wordt ingeperkt door de onmondigheid om de echte fundamentele problemen, de grondslag van elke vorm van islamitische tirannie, aan de orde te stellen.
Ellende
Opponeren tegen voormalig president Hosni Mubarak is minder riskant dan opponeren tegen de heersende religieuze cultuur die de basis vormt van de Egyptische duisternis.
In een interview met Joost van den Broek (de Volkskrant) ontvouwt El-Saadawi haar opvattingen over de oorzaken van de ellende in Egypte. Zij steunt de staatsgreep van het Egyptische leger tegen de afgezette president Mohamed Morsi.
Een paar passages:
‘Morsi was toch de winnaar van de laatste verkiezingen?
Stellig: “Nee, nee! We hebben nooit vrije verkiezingen gehad. We zijn altijd gedomineerd door dictators.”
Wie heeft de verkiezingen dan gemanipuleerd?
“Net als overal ter wereld gaat in Egypte om met degene met het meeste geld. Morsi kon aan de macht komen door miljoenen dollars uit de Golflanden en de Verenigde Staten. De Amerikanen hebben sinds president Reagan al die fanatieke islamitische groeperingen gesteund en getraind, om in Afghanistan te vechten tegen de Sovjet-Unie of tegen de socialisten in Egypte. De Amerikanen hebben Al-Qa’ida, de Taliban en de Moslimbroeders groot gemaakt.”‘
Gemanipuleerd
Is dat waar? Hebben de Amerikanen en andere buitenlandse machten de verkiezingen met geld gemanipuleerd? Hield een meerderheid van Egyptenaren niet van de Moslimbroeders?
Alle internationale opinieonderzoekingen gaven al voor de Arabische opstand aan dat een grote meerderheid – ruim 80 procent van de bevolking – vóór de volledige, dus ook de strafrechtelijke invoering van de sharia was.
Deze meerderheid deelde in verschillende opiniepeilingen dezelfde idealen als de Moslimbroederschap. De Egyptenaren kozen voor een andere fundamentalistische beweging, namelijk de salafistische Nour-partij. De seculiere groepen hadden verloren.
Islamofascime
De stemmachine bracht in Egypte het islamitische fundamentalisme aan de macht. Kritische denkers hadden al voorspeld dat de seculieren de verliezers van de Arabische storm zouden zijn.
El-Saadawi lijdt aan een wijdverspreide vorm van intellectuele tekortkoming in de islamitische wereld: intellectuele lafheid, voortkomend uit onmondigheid. In werkelijkheid moet zij de heersende religieuze cultuur van haar volk die het islamofascisme voortbrengt, kritiseren.
De Taliban, Al-Qa’ida en het Iraanse regime zijn geen westerse producten. Evenmin zijn ze grootgebracht door het Westen. Zij zijn de vrucht van de islam.
Externe oorzaken
Politiek werden Al-Qa’ida en de Taliban aanvankelijk gesteund door een bondgenoot van het Westen, te weten het Saudische regime, dat wahabbistische islam aanhangt.
Maar El-Sadaawi viel Israël en Amerika om de haverklap aan, alsof zij het geestelijke leven van Egypte zouden beheersen. Dat was niet onlogisch: de onmondige, getiranniseerde mens moet telkens een externe oorzaak als de grond van alle problemen aanduiden.
Dat is veilig en ook respectvol jegens de achterlijke elementen van de cultuur van het eigen volk. Er zijn dus altijd andere volkeren met hun politieke systeem verantwoordelijk voor de miserabele toestand waarin het land van de onmondige intellectueel verkeert.
Moedige doeners
Als de islamitische denkers in staat zouden zijn om 1 procent, van de kritische, bijna giftige houding van Nietzsche en Voltaire jegens de eigen cultuur en het eigen volk tentoon te spreiden, dan zouden in de islamitische wereld de moedige doeners opstaan en ten strijde trekken voor een vrije, rechtvaardige rechtsstaat.
Een volk dat is vergiftigd door achterlijkheid en geweld, brengt zelden een democratische regime voort. Willen de toekomstige oosterse intellectuelen een echte lente meemaken, dan moeten ze zich emanciperen van intellectuele lafheid voortkomend uit onmondigheid.
Vadermoord
Vergeet Israël, vergeet Amerika, richt je kritiek op de achterlijke irrationele elementen van je eigen volk, de basis zonder welke het oosterse despotisme niet zou kunnen bestaan. Maar dat is mijn familie, roept de onmondige oosterling.
Inderdaad: het oosten is toe aan een liefdevolle vadermoord. Daar en niet elders begint het avontuur van de vrijheid en de eigen verantwoordelijkheid.