De leider van de vrije wereld sleurt ons mee in een economische oorlog – een oorlog zonder vijand. Barack Obama heeft kennelijk weinig geleerd van het verleden.
De Amerikaanse president Barack Obama is op papier de leider van de vrije wereld. Bijna twee maanden geleden veroverde de islamitische terreurorganisatie ISIS enkele strategische locaties in Irak. De stad Mosul werd ingenomen.
Door deze veroveringen kwamen duizenden Koerden en christenen in direct gevaar. De Iraakse regering vroeg de Verenigde Staten om hulp bij de bestrijding van ISIS. Terecht maakten de Amerikanen militaire steun aan Irak afhankelijk van de vorming van een brede regering, inclusief soennieten. Tegelijkertijd nam het Witte Huis de inzet van drones tegen ISIS in overweging.
Dom
Het duurde niet lang voordat ISIS werd omgetoverd tot IS: de Islamitische Staat. In Mosul werd het kalifaat uitgeroepen.
In deze cruciale weken deed de leider van de vrije wereld vanuit het Witte Huis niets om via luchtbombardementen de ‘Islamitische Staat’ (IS) te verzwakken. Dat is ontzettend dom.
In Erbil en andere belangrijke Koerdische steden wonen en werken honderden Amerikanen: diplomaten, militaire adviseurs, CIA-agenten, et cetera.
Gelyncht
Barack Obama heeft kennelijk niets geleerd van de Benghazi-affaire, waarbij Amerikaanse diplomaten door de lokale Al-Qa’ida werden gelyncht.
Intussen stortte Obama ons in een economische oorlog – en wat voor een: een oorlog zonder vijand. Als acute dreiging voor de vrije wereld koos Obama niet het islamisme, maar Rusland. De leider van de vrije wereld verwaarloosde de echte vijand (de islamisten) en schiep voor ons een uitzichtloos conflict met Rusland.
Irrationeel
Wij zijn beland in een economische oorlog met Rusland: er is geen ruimte meer voor politiek en diplomatie. Natuurlijk is zijn de recente ontwikkelingen in Rusland uitermate zorgwekkend.
Maar dit is niet de manier om een Rusland-politiek op te bouwen. Deze economische oorlog tegen Rusland zou kunnen leiden tot een irrationele escalatie.
Een week geleden bereikte het Witte Huis het bericht dat de troepen van Al-Bagdadi, de kalief van de ‘Islamitische Staat’, oprukken richting Erbil. En daar zijn honderden Amerikanen die door ISIS allemaal kunnen worden onthoofd.
Schade beperken
Uit vrees – en niet als een strategische afweging – gaf president Obama het bevel om de oprukkende terroristische troepen te bombarderen. Deze bombardementen zijn dus geen onderdeel van een allesomvattende Midden-Oosten-politiek.
Obama moet nu de schade beperken. Dat doet hij in een interview met de bevriende krant The New York Times. Thomas Friedman mag in dit presidentiële drama fungeren als een megafoon om zijn falende president te beschermen.
De president zei: ‘Our politics are dysfunctional, and we should heed the terrible divisions in the Middle East as a warning to us: societies don’t work if political factions take maximalist positions. And the more diverse the country is, the less it can afford to take maximalist positions.’
Politieke islam
Is de politiek van Amerika disfunctioneel omdat verschillende partijen in het Midden-Oosten ‘maximalist positions‘ innemen? En wat heeft dat met ISIS te maken? ISIS is een vrucht van de politieke islam, net als moederbedrijf Al-Qa’ida, de Taliban en andere filialen van het islamisme.
Het Westen nam, onder druk van Frankrijk en Groot-Brittannië, deel aan de oorlog tegen het Libische regime. De NAVO werd de luchtmacht van de rebellen. Nu wordt Benghazi geregeerd door een filiaal van Al-Qa’ida.
Daarover zegt president Obama: ‘I’ll give you an example of a lesson I had to learn that still has ramifications to this day,” said Obama. “And that is our participation in the coalition that overthrew Qaddafi in Libya. I absolutely believed that it was the right thing to do. … Had we not intervened, it’s likely that Libya would be Syria. … And so there would be more death, more disruption, more destruction. But what is also true is that I think we [and] our European partners underestimated the need to come in full force if you’re going to do this. Then it’s the day after Qaddafi is gone, when everybody is feeling good and everybody is holding up posters saying, “Thank you, America.”
‘At that moment, there has to be a much more aggressive effort to rebuild societies that didn’t have any civic traditions. … So that’s a lesson that I now apply every time I ask the question, ‘Should we intervene, militarily? Do we have an answer [for] the day after?‘
The day after
De redenering van Obama luidt: we moesten optreden anders zou Libië op Syrië gaan lijken? Maar meneer de president, in delen van Libië regeert nu Al-Qa’ida, wat gaat u daaraan doen?
Mag Egypte Libië binnenvallen om orde op zaken te stellen? Natuurlijk moeten er, voorafgaand aan een militaire interventie, plannen klaarliggen voor the day after. Maar is dat de enige reden om militair te interveniëren?
Puinhoop
Er bestaat de mogelijkheid om te interveniëren zonder de bezetting van een land door Amerika of de NAVO. Een militaire interventie zou ook kunnen met behulp van lokale bondgenoten. En the day after kan slechts bestaan uit een relevante wijziging in de machtsverhoudingen in een regio.
Deze president van Amerika voert liefst oorlog tegen een belangrijke concurrent – namelijk Rusland – die niet onze vijand is.
Obama’s puinhoop in het Midden-Oosten is het oprukkende islamisme.