Er is geen enkele relatie tussen het vieren van Kerstmis en de aantasting van de religieuze waarden van de islam. Toch is het vieren van het Kerstfeest verboden voor moslims in het streng-islamitische land Brunei.
Sultan Hassanal Bolkiah van Brunei verklaart de viering van het Kerstfeest door moslims illegaal. Wie dat wel doet, kan een fikse celstraf verwachten: overtreders kunnen tot wel vijf jaar celstraf worden veroordeeld.
Onder de strafbepaling valt ook het dragen van kerstmutsen en het versturen van kerstkaarten. De regeling geldt niet voor niet-moslims. Ze mogen de Kerst in een besloten kring, vieren, zij het onopvallend. Ik vraag me af welk rechtsgoed door deze verbodsbepaling word beschermd.
Ik wist eigenlijk niet eens van het bestaan van deze sultan met zijn sultanaat in Zuidoost-Azië. De sultan staat vast en zeker staat op de lijst van de ‘gematigde moslims met een gematigd bewind’. Hier kun je niet voorzichtig genoeg mee zijn.
‘Gematigd’ is immers een bedrieglijk begrip geworden. Wendbaar en rekbaar zijn de gematigde politici in goede tijden. En in slechte tijden keren ze terug naar hun eigen fundament.
Overdadige viering
Het land van de sultan kent een ministerie voor religieuze zaken. Dat is iets dat wij niet kennen. Het ministerie voor religieuze zaken is van mening dat ‘deze maatregelen worden ingesteld om overdadige viering van het Kerstfeest te beperken’.
Daarmee kunnen namelijk de waarden van de moslimgemeenschap worden aangetast.’ Deze redenering is onjuist. De sultan weet helaas niet dat in het voorbije jaar honderden kerken in Nederland zijn gesloten, of ze krijgen nieuwe bestemmingen.
De Kerst wordt hier met toeters en bellen gevierd, en toch worden hier de kerken opgeheven. Bovendien groeit in Nederland het islamitisch fundamentalisme. Er bestaat hier in elk geval geen relatie tussen de Kerstviering en de aantasting van de islamitische waarden.
En als dit nieuwe ‘misdrijf’ in een islamitisch land geen ophef in de islamitische wereld veroorzaakt, rijst de vraag waarom dezelfde islamitische landen wél verontwaardigd en woedend reageren op het wantrouwen van westerlingen in de islam?
Dat noemen ze daar islamofobie. Op dit moment zijn de grootste islamofoben de moslimleiders zelf, die doodsbang zijn voor hun geloofsgenoten die ook nog de zuivere islam aan de macht willen brengen.
Ook zijn de islamitische landen boos wanneer een klein landje als Zwitserland besluit om de bouw van minaretten aan banden te leggen. Het begrip wederkerigheid is in de islamitische wereld nog niet uitgevonden.
Geen gevaar
Het Christendom is helemaal geen gevaar voor de islam. Weliswaar verwijst het Christendom naar een van de fundamenten van Europa, maar feitelijk zijn er nauwelijks christelijke instanties die de waarden van Europa tegenover de islam willen verdedigen.
Ze hebben helemaal geen verhaal. Daarom verkeren de christelijke instellingen in staat van ontbinding. Ik zie vooral de aanhangers van de Verlichting – ook een belangrijk fundament van het moderne Europa – die de Europese waarden luidruchtig verdedigen. Daarom worden ze ook regelmatig onder vuur genomen door de postmodernen die het eigene en de verdediging daarvan verwerpelijk vinden.
De katholieke kerk heeft het heilig jaar van barmhartigheid aangekondigd, maar wat er precies ten grondslag ligt aan die barmhartigheid kunnen ze niet vertellen.
‘Barmhartigheid’ is een bijzonder woord. Het oudtestamentische woord Racham (barmhartigheid) is aanverwant met het woord rechem, baarmoeder. Rahim in het Arabisch betekent eveneens barmhartigheid en ook dit woord is aanverwant met baarmoeder. Duits, Nederlands en Arabisch beschikken over een perfecte vertaling van het oudtestamentische woord racham: barmhartigheid en baarmoeder zijn in waarheid onlosmakelijk met elkaar verbonden.
Spirituele leegte
De barmhartige mensen komen inderdaad de heiligheid toe. Maar met de heiligverklaring van barmhartige mensen, zoals moeder Teresa wordt de gronden van de barmhartigheid, oftewel de cultuur van barmhartigheid nog niet ten volle uitgedragen.
Daarom slaat de spirituele leegte toe. Het Leger Des Heils is continu bezig met het barmhartige werk. Maar wat is het? De barmhartigheid is meer dan een verzameling van barmhartige mensen.
Ook paus Franciscus verheerlijkt de barmhartige daden, maar hij is niet in staat om de gronden van de barmhartigheid als fundamentele waarde van Europa te verdedigen dat zich in idealen van gerechtigheid, gelijkheid, broederschap en menselijke waardigheid manifesteert.
Een kerk zonder verhaal is ten dode opgeschreven. Het spirituele verhaal kan een overtuigend verhaal zijn wanneer het in concurrentie en strijd met andere verhalen wordt uitgekristalliseerd. De strijd draait om idealen en niet om de veroveringszucht.
De kerken staan onder de hamer. Stenen zijn levenloos, maar de ziel, de levende ziel van Europa heeft waarachtige instituten nodig, die haar verhaal kunnen vertellen. Meneer Sultan, uwe hoogheid hoeft het Christendom dus helemaal niet te vrezen.
Fijne kerstdagen!