De migratiecrisis 2015 gaat ook in 2016 onverminderd door. Het is een ernstige affaire aan het worden. Daarom spreekt men van een crisis op een Europese schaal.
Natuurlijk is de verhuizing van mensen een continu proces.
De migratie- en asielstroom was ook in de vorige eeuw gaande. Het begon met het asielvraagstuk. Het asielrecht werd vaak aangewend door mensen die geen politieke vluchtelingen waren. Het asielrecht vormde dan een basis voor de migratie.
In de twintigste eeuw zien we een nieuwe tendens: de ontheemden die voor een oorlog vluchten, zoeken niet meer primair naar veiligheid, maar vooral naar welvaart en een betere toekomst.
Tijdens de Iran-Irak-oorlog in de jaren tachtig van de vorige eeuw kwam een aanzienlijk aantal jongeren naar het westen, omdat ze van hun ouders niet aan de oorlog mochten deelnemen. Niet geheel onbegrijpelijk, maar het had niets te maken met het asielrecht.
Scheiding
Het zoeken naar een betere toekomst is niet de grondslag van het asielrecht. Het recht op asiel dijde gaandeweg uit. De oorlogsontheemden, hoewel ze vaak in een veilig land verbleven, namen ook het besluit om naar het westen te komen: wederom voor een beter leven. Ook dit is geheel begrijpelijk. Tegelijkertijd staat ook deze beweging ver van de oorspronkelijke bedoeling van het asielrecht. Het asielrecht is inmiddels een uitgehold recht.
Het asielrecht is veranderd in het migratierecht. Dit moet iedereen te denken geven.
Een harde scheiding tussen het asielrecht en het migratierecht is meer dan ooit noodzakelijk. Anders dreigt het asielrecht en daarmee het systeem voor mensen die het hard nodig hebben, volledig te mislukken. En dat is niet wenselijk.
Entertainers
De weerloze politieke vluchtelingen worden daardoor nog weerlozer. Wie humanistisch denkt, dient zich hierover zorgen te maken. Maar humanisme is nu overgenomen door cabaretiers en entertainers. Jeroen Pauw en andere entertainers claimen het monopolie op humaniteit.
Wie van de normen van entertainers afwijkt, wordt er als een afvallige inhumane Nederlander bestempeld. Ja, afvallig, omdat de entertainers van onze tijd het volledige monopolie op ‘humaniteit’ hebben toegeëigend. De kerk van entertainers is vrijblijvend en kosteloos. Niet voor iedereen, dat geldt slechts voor de hogepriesters van de entertainers-kerk.
Het geloof van entertainers is gebaseerd op de verplichte bijdrage en participatie van anderen en niet henzelf. Niet de hogepriesters van entertainers of cabaretiers, maar anderen moeten het noodzakelijke offer opbrengen voor hun geboden en verboden.
Nooit had iemand in de geschiedenis van het Westen kunnen voorspellen dat het nieuwe geloof in het Westen door nogal decadente figuren uit een specifieke bedrijfstak, namelijk entertainment, zou worden gevormd. Dit dubieuze geloof wordt ook nog gefinancierd door het belastingsysteem. Het nieuwe geloof is een statelijk gesubsidieerd geloof. Zoals elk geloof dat met dwang wordt gehandhaafd, zal ook dit moderne geloof aan eigen succes ten onder gaan.
Het zijn grappenmakers als Dolf Jansen die via de NPO-kerk van entertainers de ongelovigen tot de orde roepen. Ja, een grappenmaker maakt tegenwoordig geen grappen meer, maar hij houdt serieuze stichtelijke preken.
Tegenhanger
Dit is niet langer de herwaardering van alle waarden, maar de ontwaarding van alle waarden. De serieuze satiricus doet me willekeurig denken aan keizer Nero die ervan wordt verdacht met zijn krankzinnige grapjes de stad Rome in brand te hebben gestoken.
Ze zijn in staat, als serieuze (zonder grapjes) satirici, de omvangrijke mondiale volksverhuizing, het onrecht en de burgeroorlogen tot simpele humanistische dwingende concepten terug te brengen. De satiricus formuleert en propageert de regels van een supermoraal als de tegenhanger van politieke, economische en demografische analyses en afwegingen.
Bij Dolf Jansen, Jeroen Pauw en andere entertainers past perfect het priesterlijke gewaad van het meest onmenselijke humanisme. Nietzsche zou nu zeggen: ik heb jullie reeds gewaarschuwd voor de komst van deze mensen. Moraal en politiek als een groot cabaretpodium!
Gevolgen
De grappenmakers ontslaan de serieuze mensen niet van het nadenken over de catastrofale gevolgen van open grenzen wanneer het asielrecht het verhuizingsrecht wordt. Nu, voor de eerste keer ziet de hele wereld dat een massale volksverhuizing gaande is in Europa.
In Afrika en in het Midden-Oosten ziet men de beelden van de mars van wanhoop in Europa. De beelden die ook de machteloosheid van de Europese staten en de Europese Unie tentoonspreiden verhevigen de migratiecrisis. Op naar Europa, denkt men. De vraag blijft echter overeind: hoeveel mensen kan en mag Europa opnemen? De vraag naar de grenzen van Europa is een existentieel onderwerp.
Het gaat mij dus niet zo zeer om Syrische ontheemden die hoe en waar dan ook geholpen dienen te worden. Wat hier echt op het spel staat, zijn de grenzen van het continent.
Europa zonder grenzen dreigt in ontbinding te raken. De satire kan zomaar omslaan in een drama.