Hillary Clinton heeft, als ze president wordt, een minstens even groot vermogen als Obama om volksstammen tegen zich in het harnas te jagen. Maar ze bezit eigenschappen die, gecombineerd, een succesformule vormen.
Mocht Hillary Clinton de volgende president van Amerika worden en zou het haar enig kind, Chelsea (35), ooit lukken om in de voetsporen van pa en ma te treden, dan zal Amerika een gezin kennen waarvan de drie leden allen het hoogste ambt hebben bekleed.
En zulks in een land dat 300 miljoen inwoners telt en dat is gegrondvest op een historische afkeer van erfelijk staatshoofdschap.
Het blijft vooralsnog een onwaarschijnlijk scenario. Maar dat de Verenigde Staten over anderhalf jaar een president zullen kiezen die is getrouwd met een man die president is geweest (een unicum), behoort zeker tot de mogelijkheden nu Hillary Rodham Clinton zich kandidaat heeft gesteld voor het presidentschap namens de Democratische Partij.
Mallotig
Binnen de Democratische gelederen zal ze weinig tegenstand ondervinden. En als de verkiezingen nog deze maand zouden zijn, zou Clinton ze op haar slofjes winnen, welke Republikeinse tegenstander er ook tegenover haar zou staan. Clinton is in brede lagen van het electoraat populair, in het bijzonder onder vrouwen.
Het dynastieke element zal de verkiezingen nog sterker kruiden, mocht Jeb Bush zich opwerpen als een mededinger uit het Republikeinse kamp. Wint Jeb in 2016, dan is hij de derde Bush in 26 jaar die president wordt. Een mallotige toestand, aldus zijn moeder Barbara.
Schipbreuk
Het is bezijden de waarheid om het succes van Hillary Clinton vooral toe te schrijven aan haar kunne en niet aan haar kunnen.
Toen Bill Clinton in 1993 het Oval Office betrok, verklaarde Hillary niet van plan te zijn om koekjes te gaan bakken. Ze heeft woord gehouden. Hillary leidde een taskforce die de ziektekostenverzekering moest moderniseren. Die poging leed schipbreuk.
Acht jaar later werd zij op eigen doft Senator voor New York. In de Senaat stond zij bekend als linkse havik. Links in sociaal opzicht, maar een havik in militaire zaken. Zo steunde zij in 2003 de inval in Irak. In 2008 voerde Hillary een titanenstrijd met Barack Obama om de Democratische kandidatuur. Die race verloor ze nipt.
Eenmaal president, en niet kleinzielig, benoemde Obama haar tot zijn minister van Buitenlandse Zaken. Op die post bracht zij het er in de ogen van de Amerikanen beter vanaf dan haar chef. Zegepralen afgewisseld met nederlagen, maar voorwaar een indrukwekkend resumé.
Amalgaam
Er is in Amerika sprake van Obama-haat. Hillary Clinton heeft, als ze wint, een minstens even groot vermogen als Obama om volksstammen tegen zich in het harnas te jagen. Bij winst betekent dit dat de partijverhoudingen in net zulk bijtend zuur gedrenkt zullen blijven als de voorgaande acht jaren. Een onaangenaam vooruitzicht. Kan Clinton dat aan?
Hillary Clinton roept reminiscenties op aan een stalen magnolia. Vaak wordt gevraagd hoe zij haar man, die vaker vreemdging dan hij zijn tanden poetste, alle affaires heeft kunnen vergeven.
Was het liefde of was het berekening in de wetenschap dat een echtscheiding ook haar politieke aspiraties zou fnuiken? Wij zullen het nooit zeker weten.
Menselijk handelen komt meestal voort uit verschillende drijfveren. Dus is het waarschijnlijk dat Hillary’s barmhartigheid jegens haar echtgenoot een amalgaam van liefde en geslepenheid vormt. Maar als je daarmee zover komt, dan is die combinatie ontegenzeggelijk een succesformule.
Elsevier nummer 16, 18 april 2015