Ron Kosterman, economieredacteur van Elsevier, constateert tevreden dat er ook CEO’s zijn die geen ‘mensenmens’ zijn en wel iets durven.
Vrolijk neuriënd staat Michael O’Leary aan het urinoir. ‘Good morning,’ zegt-ie, als ik de toiletruimte binnenkom. Weldra zal de baas van prijsvechter Rynair in een zaal in Hotel NH Amsterdam Centre een persconferentie geven. De Ierse maatschappij gaat vanaf eind oktober tussen Amsterdam en Dublin vliegen; haar debuut op Schiphol.
De boekingen lopen geweldig, vertelt hij. Wat wil je? Voor 19,99 euro heen, voor 19,99 euro terug. O’Leary is vermaard om zijn nietsontziende, meestal leuke uitspraken. Die ontbreken vandaag niet. Al die mensen die al boekten, zijn ‘vluchtelingen’ die ‘vijfhonderd jaar’ zijn ‘opgelicht’ door de ‘terreur’ en een ‘samenzwering’ van het eveneens Ierse Aer Lingus en KLM. Die twee zijn – tot eind oktober dan – dominant op de route Amsterdam en Dublin.
Of deze: ‘Ik ben heel erg rijk, heel erg succesvol en ik vlieg met Ryanair.’ Waarmee O’Leary maar wil zeggen dat zakenmensen goed terechtkunnen bij de prijsvechter. Wat moet je in een businesslounge waar je om 7 uur ’s ochtends ‘shitty champagne‘ krijgt voorgeschoteld?
Ophoepelen
De krachtterm ripped off (Engels voor oplichting) valt misschien wel 25 keer tijdens de nog geen drie kwartier durende persconferentie. Dat kan minder. En echt continu de concurrentie belachelijk maken (‘Ik lig al vijf jaar elke nacht wakker van de strategie van Transavia’) hoeft ook niet.
Maar zeggen dat ‘piloten die zeuren bij Ryanair kunnen ophoepelen’ is wel leuk. Dat zou Alexandre de Juniac, CEO van Air France-KLM, over zijn vliegers moeten roepen.
De Ier draagt een camouflagepak: hij oogt als een grijze muis. Maar wat een verademing! Eindelijk eens een CEO die geen ‘mensenmens’ is, die geen ‘winwin-situatie’ wil en niet slijmt over duurzaamheid. En hij heeft, inderdaad, succes. Europa’s grootste maatschappij draait prima. ‘Als een tiet,’ zou O’Leary zeggen.
Elsevier nummer 39, 26 september 2015