Vaak wordt beweerd dat KLM’s concurrenten uit het Midden Oosten door hun regeringen worden geholpen met miljardensubsidies en gratis brandstof. Dat is niet keihard gebleken.
Zonder KLM geen Schiphol. Zonder Schiphol geen export. De ‘nationale trots’ is, naast sentiment, cruciaal voor de welvaart van Nederland. Velen rillen daarom bij de cijfers van Air France-KLM: 638 miljoen euro verlies van januari tot juli.
Vakbonden en politici schieten in dezelfde kramp: ze willen beide meer protectionisme. Laten we de concurrenten uit het Midden-Oosten dwarszitten door ze landingsrechten op Schiphol te onthouden. Dit lijkt slim, maar is het niet. De Golfstaten kunnen terugslaan door KLM dwars te zitten. Elke Nederlandse bloemenexporteur weet: Dubai is de snelst groeiende ‘hub’ in de mondiale transporteconomie.
Nederland mag betrekkelijke nieuwkomers als Qatar Airways (Doha), Emirates (Dubai), Etihad (Abu Dhabi) of Turkish Airlines (Istanbul) dus niet blokkeren. Vaak wordt beweerd dat deze concurrenten door hun regeringen worden geholpen met miljardensubsidies en gratis brandstof. Dat is niet keihard gebleken. De ‘oneigenlijke subsidies’ zijn ook een smoes om KLM’s gebrekkige doelmatigheid te verhullen.
Zeven dagen vrij
De goudgerande werktijden en pensioenregelingen van KLM-personeel zijn niet vol te houden. Het bedrijf stuurt op lange vluchten een dubbele bemanning mee. Veertien uur vliegen is zeven uur werken.
Vervolgens rust de ‘crew’ twee dagen uit in een door de vakbond goedgekeurd luxehotel. Dan op huis aan. Weer zeven uur werken. Daarna krijgt iedereen zeven dagen vrij. Feitelijk veertien uur werken in amper twee weken. Op je 58ste met pensioen. Want ja, veiligheid.
Air France-KLM schrapt nu langeafstandsvluchten. Dat is paniekvoetbal. Soberder regelingen kunnen KLM toekomstbestendig maken. En protectionisme is sowieso een heilloze weg.
Elsevier nummer 31, 1 augustus 2015