Soms staat er iets in de krant dat grote indruk maakt. Zo las ik jaren geleden een klein stukje over een brand ergens in Amsterdam. Die was ontstaan doordat twee kleine, moederloze kinderen zelf probeerden iets te koken in de afwezigheid van hun vader. Die moest natuurlijk werken.
Ik zag het voor me, twee van die kinderen, op een telefoonboek omdat ze anders niet bij het fornuis konden, en dan hoppa, vlam in de pan.
Ik vond het zo zielig dat ik ze spontaan in huis had willen opnemen, maar ja, ze hadden een vader, en ik had zelf kinderen, dus dat was onzin. Maar toch. Gelukkig zijn er mensen die in zo’n geval wél het lef en de moed hebben om iets te doen.
Goedheid
Nu lees ik over dat lesbische stel dat in haar goedheid een Turks kind heeft opgenomen, al bijna negen jaar geleden. Ook dat hebben ze zonder twijfel gedaan omdat zij dat jongetje een mooier en beter leven konden bieden dan wat hij had.
En dat kunnen ze vast en zeker, want wat is er beter dan één moeder? Twee moeders! En deze moeders zitten dan ook nog op Turkse les en bezoeken Turkije. Voorbeeldig.
Zulke mensen, die hun huis en leven openstellen voor een vreemde, moet je diep, diep dankbaar zijn. Want het gaat natuurlijk niet om de makkelijkste kinderen of de makkelijkste omstandigheden, anders konden die kinderen wel bij hun ouders thuisblijven, niet waar.
Instanties
Klagen die lesbische ouders over het Turkse kind? Nee. Klaagt het kind over zijn ouders? Nee. Hebben de instanties problemen? Nee. Nou, mooi zo.
Dat had je gedacht. De biologische moeder piept en moppert opeens in de Turkse pers, want je mag een Turks islamitisch kind niet blootstellen aan de verderfelijke invloed van een stel lesbiennes.
De kwestie, zo begrijpen we uit de Volkskrant, heeft in Turkije tot grote ophef geleid. Want ‘hoe zou jij je voelen als jouw kind bij een lesbienne zou wonen?’ Nou, brrr. Bovendien zijn ze bang dat dat kind wordt geïndoctrineerd met allemaal gemene Christelijke praatjes.
Stil en dankbaar
Nou, pech gehad, zeker zolang het ontbreekt aan Turkse pleeggezinnen, want die schijnen er niet bepaald veel te zijn. Evengoed zijn die ouders nu ondergedoken, in een Umwertung aller Werte.
Het lijkt mij dat die biologische ouders stil en dankbaar moeten zijn en niet moeten piepen over allerlei vermeende tekortkomingen: dat recht hebben ze niet. Vreemd ook dat ze dat pas na negen jaar doen – het zal toch niet iets te maken hebben met het aanstaande bezoek van de Turkse premier Erdogan?
Verpest
Stel nu dat mijn kind uit huis moest worden geplaatst (en dat gebeurt niet zomaar). Het kwam terecht bij een moslimgezin. En ik ben christelijk. Dan heb je toch niet het lef om eisen te gaan stellen als je het zelf zo enorm hebt verpest?
Ongelooflijk. Dat moslims het niet op homo’s hebben, is genoegzaam bekend én hypocriet, want homo’s zijn er ook in hun wereld. Maar dat deze kwestie voor ophef zorgt, is werkelijk schandalig.