Ik weet het: het is moeilijk om sensatiezucht af te leren. Maar verdriet, zoals dat van de nabestaanden van Ruben en Julian, is nou juist iets dat je echt graag voor jezelf wilt houden.
Daar gaan we weer: pagina na pagina in de krant over de dode jongetjes. Waar ze zijn gevonden, hoe het allemaal zo is gekomen, wat de rol van die en die instantie is. Foto’s, kaarten, plattegronden, en we kennen de namen van alle betrokkenen, alsof het onze vrienden zijn, of familie.
Het gaat maar door. En dan de clichés: ‘vreselijk voor die moeder’… ‘je zou die vader toch’… ‘wat bezielde die man?’… ‘je snapt het niet’… en zo eindeloos verder.
Mijn vraag is heel simpel: waarom? Niet waarom zoiets gebeurt, want dat snapt toch niemand. Maar waarom moeten wij zo onwaarschijnlijk uitgebreid en gedetailleerd te horen krijgen wat voor gruwelijks zich in dit gezin heeft afgespeeld? Tot aan het ondergoed aan toe zeg!
Machteloos
Dit lijkt mij een privédrama. Niemand geeft ons het recht om ons als een stel uitgehongerde dieren op dit verhaal te storten. Waarom gaan we in groten getale naar de vindplaats? En waarom deden we eigenlijk, even massaal, mee aan het zoeken? Met prikstokken het bos in? Alsof je echt zoiets wilt vinden.
Ja, ‘je voelt je zo machteloos,’ ‘je wilt iets doen,’ zeggen de mensen dan. Nou, maak dan een ommetje met je ouwe tante, of bezoek je grootvader.
Ik vind het ook wel een beetje ontroerend dat al die mensen in hun vrije tijd door de bossen gingen lopen zoeken, maar er zit ook een uitermate onsmakelijk kant aan de manier waarop we ons te goed doen aan dit leed. Het is in de eerste plaats een persoonlijke affaire.
Ellende
Ik probeer me altijd voor te stellen hoe ik het zou vinden als mijn privénarigheid zo breed werd uitgemeten, al is dat in dit geval niet echt mogelijk. Toch vind ik dat het in de eerste plaats helemaal niemand aangaat of ik getrouwd, gescheiden, alleenstaand dan wel verweduwd ben.
Als ik vind dat iemand het mag weten, of als het relevant is, dan vertel ik het wel. Dus dat deze scheiding met alle gruwelijke ellende van daarna zo in de krant staat, gaat mij al veel te ver. Met de verzoeken om hulp erbij.
Ik zou het ook slecht te verdragen vinden dat allerlei details van die scheiding op straat kwamen te liggen, ik zou het zelfs vervelend vinden dat onbekenden over mijn kinderen praten alsof ze ze kennen. Of dat mensen met kennis van zaken spreken over je ‘vechtscheiding’, alsof ze erbij waren.
Sensatiezucht
Dan wordt je eigen verdriet ieders verdriet, en verdriet is nou juist iets dat je echt graag voor jezelf wilt houden. Geluk is iets om te delen, verdriet iets om binnen te houden, want dat maakt je kwetsbaar. Het is alsof er allemaal mensen bij je binnen wandelen, eens goed in de laatjes gaan koekeloeren en je dagboek ook nog even bekijken.
Waarom hebben mensen, vreemden, het recht om zulke dingen van een ander te weten? Wil die ander dat wel? Of stellen we die vraag al niet eens meer? Kunnen we de volgende keer misschien eens ietsje discreter met zoiets omgaan? Een kale mededeling in de krant, en verder niets.
Het is moeilijk om sensatiezucht af te leren of te beteugelen, dat weet ik ook wel. Maar het zou mooi zijn als dat eens wat meer werd geprobeerd.