Ik heb niets tegen gelovigen, ze gaan hun goddelijke gang maar. Bij het weigeren van inenting tegen mazelen ligt het anders. Dat is iemands leven riskeren en dan houdt de vrijheid van godsdienst op.
Mag je als streng gelovige de inenting tegen mazelen aan je voorbij laten gaan? De discussie hierover is opgelaaid, nadat er in de Biblebelt een epidemie is uitgebroken.
We hebben de vrijheid van godsdienst. Dus mag het. Maar nu zijn er kinderen in het spel. Een klein deel van de kinderen die mazelen krijgt, sterft. Wereldwijd sterven achthonderdduizend kinderen aan de mazelen.
Sorry, maar dan houdt het op met je gekke vrijheden. Of niet?
Goed gesprek
Ik heb niets tegen geloven, wel vaak iets tegen religie. Geloven zie ik als een gesprek met God. Ik sprak laatst iemand die elke avond een goed gesprek aangaat, met zichzelf. Ik noem dat: zijn innerlijke ‘ik’. Hij noemt het God.
Prima. Hij heeft er steun aan. Hij noemt zich echter niet religieus, want, zegt hij, religie is door mensen gemaakt.
Vorig jaar mocht ik voor de EO-radio een avond bezoeken waar jonge gelovigen bijeenkwamen. De energie danste door de ruimte.
Sommigen baden alleen, anderen in groepjes.
Sommigen baden voor wereldvrede, maar er werd ook gebeden voor de genezing van homoseksualiteit. Een meisje vertelde me dat zij in een kerk in Amsterdam Zuidoost geregeld aidspatiënten genas. Door gebed. Ik knikte ongelovig.
Ze lachte die typisch christelijke glimlach. ‘Jouw tijd komt,’ zei ze, terwijl ze een hand op mijn borst legde. ‘Ik bid voor je.’
Poging tot doodslag
Je gaat je goddelijke gang maar, dacht ik. Bij het weigeren van inenting tegen mazelen ligt het anders. Dat is iemands leven riskeren. Dan houdt de vrijheid van godsdienst op.
Maar misschien moet ik een stap verder gaan: je kind niet inenten omdat jij vindt dat het Gods wil is dat je kind eventueel sterft, is poging tot doodslag. Wat mij betreft mag Jeugdzorg al die geloofsfanatici uit de ouderlijke macht zetten.