Je zou het met recht de week van de familie Moszkowicz kunnen noemen. Dinsdagavond staat gewezen advocaat Bram met een avondvullend programma in het DeLaMar Theater in Amsterdam en maandag verschijnen de memoires van zijn oudere broer Robert: De straatvechter. Mijn verhaal.
Ik ben benieuwd of Bram in zijn show iets zegt over dat boek. Het is hard en hartverscheurend en geeft een ontluisterend beeld van de bekende juristenfamilie.
Net als Bram mag Robert na een reeks onvergeeflijke uitglijders nooit meer het vak van advocaat uitoefenen. In zijn boek schetst hij zijn eigen ondergang en zijn terugkeer als consultant en juridisch adviseur. Want hij is een straatvechter die zich niet snel uit het veld laat slaan.
Tweedegeneratiesyndroom
De familie Moszkowicz – vader Max sr en de vier zonen David, Max jr, Robert en Bram – komt er niet best vanaf. Zijn vader – getekend door diens ervaringen in het concentratiekamp – typeert hij als een allesoverheersende man die zijn zonen ‘steeds opnieuw tot grote competitie drijft’.
Zijn broers zijn ‘ijspegels’. Op David na laten ze hem keihard vallen als hij door zijn verslaving aan heroïne in de goot belandt. Alles lijkt te draaien om geld, dure auto’s en vrouwen.
Eind jaren tachtig stelt de bekende professor Bastiaans vast dat Robert lijdt aan het tweedegeneratiesyndroom. Hij wil niet tekort schieten en doet alles om zijn vader trots op hem te laten zijn. In dat streven loopt hij zichzelf finaal voorbij, met alle gevolgen van dien.
Verbroken huwelijken
Zijn privéleven is lange tijd een puinhoop van verbroken huwelijken. Bij zijn verschillende vrouwen verwekt hij in totaal dertien kinderen, van wie vier als baby overlijden. Je voelt het intense verdriet van een man die ondanks alles steeds weer opkrabbelt.
In ruil voor scoops en contacten schrijft De Telegraaf vader Moszkowicz omhoog, zegt Robert. Een patroon dat zich later zou herhalen bij Bram. Maar het echte verhaal over de familie bleef binnenskamers. Met dit boek ligt dat verhaal op straat. Natuurlijk is het zijn versie, maar als het maar voor de helft waar zou zijn is het al ontluisterend genoeg.
Robert spaart zichzelf niet en geeft zijn eigen uitglijders grif toe. Hoe ernstig ook, met zo’n verknipte achtergrond begrijp je zijn gedrag ook nog.