Het duurde even, maar toen volgde vrijdagmiddag de enige ontknoping die na twee lange bange dagen nog wat bevrediging kon geven. De trieste balans van 53 uur geweld: negentien onschuldige doden, en drie die niet beter verdienden.
De Franse politie lanceerde vrijdag om vijf uur een vrijwel gelijktijdige aanval in Dammartin en Parijs. De twee Kouachi-broers werden doodgeschoten toen zij als Butch Cassidy en de Sundance Kid schietend uit de drukkerij kwamen. Amedy Coulibaly werd op een zelfde manier geëlimineerd voor de kosjere supermarkt.
Helaas hebben niet alle gegijzelden in Parijs het overleefd. Vier waren al eerder vermoord door Coulibaly.
Knappe prestatie
De Franse politie bewaarde lang het geduld maar sloeg toen ook genadeloos toe, met genoeg precisie om de schuldigen voorgoed uit te schakelen en de gegijzelden te sparen. Klasse.
Ongetwijfeld zullen de komende dagen stemmen opgaan, dat het jammer is dat de daders niet zijn ingerekend en dat het beter was geweest als ze een eerlijk proces en een gevangenisstraf hadden gekregen.
Dat kan zo zijn, gedacht vanuit de rechtstheorie. Maar dat de daders niet meer leven, geeft toch het meest een gevoel van gerechtigheid.
Parijs
Parijs zal na deze vreselijke dagen helaas niet snel weer de vreedzame en romantische stad worden, die het hoort te zijn. Wat dat betreft hebben de drie moslim-extremisten hun zin: ze hebben de miljoenenstad met zijn grote islamitische en joodse populatie in chaos gestort en in verwarring gebracht.
Het einde van de gijzelingen zal ook niet het einde van de islamitische terreur betekenen. Niet in Parijs, en ook niet in Nigeria, niet in Syrië, Irak, Afghanistan en Jemen.
De les van Parijs is dat Europese landen hun weerbaarheid tegen het extremisme niet alleen moeten tonen in een vrije pers, maar ook door een superieure, goed getrainde grote politiemacht, die bereid is om op onverbiddelijke wijze de verworven vrijheden te verdedigen.