‘Heaven, I’m in heaven…’ Een intrigerend slome en gepingelde uitvoering van het bekende Irvin Berlin’s ‘Cheek to Cheek’ begeleidde de Dries Van Noten-presentatie van de vrouwencollectie voor de winter 2013/14.
De meeste toeschouwers waanden zich echt even in de modehemel bij deze zorgvuldig opgebouwde show. Gehouden in de vergulde zaal van het Parijse Hôtel de Ville onder de kroonluchters waar de show stralend eindigde met een uitzonderlijk hartelijk applaus. Het applaus was geheel verdiend voor het sublieme ontwerpwerk en het uitzonderlijk smaakvol combineren van de kledingstukken en de uiteenlopende stijlen. En dat slechts enkele weken na een ook al zo geslaagde wintermannenmodecollectie van Van Noten.
Een nieuwe Ginger
Het begon met wijde jongenskleren, zoals extra grote, pluizige kabeltruien en te ruime bandplooibroeken voor de Dries Van Noten-vrouwen. Vrouwen die naast het dragen van dergelijke mannelijke klassiekers, zoals flinke marineblauwe wintermantels, ook heel graag als glamorous musicalmeisje gekleed wilden gaan, als ik de presentatie juist interpreteer. Daarom zat er hier en daar al wat glitter op onverwachte plaatsen geborduurd of ging er een zilveren ketting om de taille of langs een sandaal met grijze mohairsok gedragen.
Er volgde nog veel meer glitter en schitter. En dat gebeurde zonder in het oude Ginger Rogers-cliché te trappen van wijd uitwaaierende stijldansjaponnen. Maar wel met wapperende en wuivende veren in een tailleloos silhouet. Heel veel geschitter en veren, maar zó mooi gemixt met andere materialen en stijlen, dat de associatie met versleten Hollywood-erotiek/romantiek zich nergens opdrong.
Uit eigen archief
Dries Van Noten greep terug op zijn eigen oeuvre uit de jaren tachtig met Regiment- of collegestrepen. Maar die werden nu uitzonderlijk ver uiteen geplaatst en op geheel nieuwe wijze gemengd, bijvoorbeeld met zwierige franje.
Een ruim silhouet werd opgebouwd uit lagen, zoals een rok over een broek onder een jasje, of rechte jurken in diverse etages van stof zonder enige plompheid of overdrijving. Een groot deel van de collectie liet een subliem vergrijsd kleurenpalet zien. Grijzige bloemdessins en grijzig/roze zilverbrokaat en stevige glittereffecten in zilver.
Nooit gedacht dat een klassieke, grijze jas of jurk gedeeltelijk overdekt met dotjes grijze veren en glanssteentjes er zo chic en speels uit kon zien.
Naast de letterlijk schitterende vergrijzing bracht Van Noten ook zachtroze, camelbruin en zwart, maar ook knalgeel en magenta op de catwalk.
Dries gekopieerd
Bijna anderhalf decennium geleden, de huidige mevrouw Borsato draaide toen nog onder haar meisjesnaam bordjes om bij een Hans van der Togt-quizje en was daardoor zo beroemd dat ze eregast was, gaf het Zweedse H&M een show in Stockholm. Met een modebeeld dat verdacht zwaar leunde op dat van onder meer Dries Van Noten. Zo af en toe leek het wel alsof ze Dries’ ontwerpen zó onder het kopieerapparaat hadden gelegd.
Inmiddels zijn we vele jaren en vele soms zeer geslaagde samenwerkingen van H&M verder met beroemde ontwerpers als Karl Lagerfeld, Viktor & Rolf, Versace, Marni, Margiela en anderen.
Blijkbaar tijd voor H&M om aan het begin van de modeweek in Parijs nu tussen alle grote designnamen ook eens een modeshow met alleen maar het H&M-label als afzender te geven. In de tuin van het Rodin-museum waar ook grootheden als Tom Ford voor Yves Saint Laurent, Dior (met en zonder Galliano) en Valentino in tijdelijke tenten hun show gaven. Valentino zelfs zijn mode-adieu. Je moet maar durven.
Nou lef had H&M. Met een complete en complexe inrichting alsof de bezoekers even in diverse kamers (van kinder- tot televisiekamer) van een luxe landhuis mochten doorbrengen. Veel decor om te kijken naar een kleine collectie voor komend najaar.
Een collectie die begrijpelijk voor zo’n groot concern geen al te sterk individueel handschrift kende, maar beslist eigen genoeg was. Dit maal kon de Zweedse confectiegigant wel beticht worden van een goede verwantschap met andere designers. Het eeuwige en lang niet altijd onterechte verwijt dat H&M andere ontwerpers klakkeloos imiteert kon achterwege blijven.
Opvallend was zelfs de overeenkomst met de Dries Van Noten-show van enkele uren daarvoor waar het een flinke dosis veren, bleke korsetroze-tinten en glitterborduursel betrof. Daar stopt de vergelijking overigens wel, want de uitzonderlijke verfijndheid en artisticiteit van Van Noten is en blijft van een geheel andere orde.
Kostbaar bewijs
Maar met internationaal gewaardeerde meisjesmodellen, veel kniehoge laarzen, erg veel zwart, extra ruime truien als mini-jurk, korte capes, hesjes met folkloristische randmotieven, slepende feestjurken, korte jurkjes in voile met zilverwerk, wijde microrokjes, volumineuze jassen van veer en nephaar en enkele modeljongens in nette jasjes op vlotte jeans, bewees H&M prima ontwerptalent in eigen studio te hebben.
Wel een erg kostbare proeve van bekwaamheid, gezien het dure decor, de omvang van de hele tent en het evenement en de beperkte grootte van de collectie. Maar H&M heeft zich durven bewijzen. In wel het modewalhalla Parijs.