‘Om persoonlijke redenen’ en om zich meer te richten op zijn eigen label zegt de Belgische ontwerper Raf Simons na drieënhalf jaar alweer zijn bijzonder lucratieve baan op als de hoofdontwerper bij het prestigieuze modehuis Christian Dior.
Een voor de buitenwacht behoorlijk onverwachte, maar wel te verklaren en ook moedige beslissing.
Machtig modehuis
Natuurlijk, niemand behalve Raf Simons en wellicht enkele van zijn allerbeste vrienden zoals Olivier Rizzo (de eveneens Belgische stylist die achter de schermen bij Prada een hoofdrol speelt en altijd nauw contact heeft met Raf Simons) kan de beslissing precies motiveren.
Maar met enig giswerk moeten we wel in de buurt komen waarom de integere Raf Simons het nu al voor gezien houdt bij Dior. Het machtige modehuis waar hij nog maar zo kort geleden met veel aplomb startte. Een spannende periode die zelfs onderwerp was van de recente documentaire Dior and I.
Niet typisch Raf
Raf Simons heeft in korte tijd het Franse huize Dior enkele prachtige confectie-collecties geschonken en de weg getoond naar een moderne interpretatie van de aloude haute couture. Zoals hij daarvoor modehuis Jil Sander in Milaan tot grote hoogte bracht, met veel bijval van de pers.
Ook al waren er in ieder van zijn Dior-collecties genoeg voorbeelden van zijn unieke modetalent, echt subliem viel het geheel nooit uit.
Steeds weer liepen er allerlei commerciële ontwerpen mee, die niet typisch Raf Simons, noch typisch Dior waren. Het wrong, ook al wilde iedereen zo graag succes zien en werd er harder gejubeld dan beslist nodig.
Ook de ontwerpen van de vele accessoires (door diverse teams samengesteld bij Dior) verraadden tijdens Raf Simons creatieve leiding nooit echt een consequente nieuwe stijl. En ze waren zeker niet echt verwant aan Simons’ tegendraadse, moderne opvattingen. Handtassen en schoenen zijn voor een luxe modehuis als Dior uiterst belangrijk.
Er werd krampachtig vastgehouden aan een stijl die al jaren solide leek. Een krampachtigheid die Simons-zelf het meest moet hebben gevoeld. Dat moet mede hebben geleid tot zijn plotse afscheid bij Dior. Raf Simons werd nooit echt Dior, hoe graag hij, zijn bazen en iedereen dat ook wilden.
In een verklaring meldde Raf Simons zijn dank aan zijn bazen: Bernard Arnault, de invloedrijke miljardair achter Dior’s luxeconglomeraat LVMH (Moët Hennessy-Louis Vuitton) en zijn directe CEO bij Dior Sidney Toledano.
En hij gaf in zijn verklaring al aan waar hij zich liever aan wilde wijden: ‘Na diep en lang nadenken heb ik besloten om mijn creatief directeur-schap bij Dior neer te leggen. Ik wil me op andere zaken in mijn leven richten, waaronder mijn eigen merk, en mijn passies buiten mijn werk’ liet Simons weten in een verklaring. Een van zijn grote passies is beeldende kunst.
Voorrecht
Raf Simons noemde Dior ‘een buitengewoon bedrijf’. En het werken bij Dior ‘een immens voorrecht’ waarmee hij ‘een paar bladzijden in het geweldige boek van het modehuis had mogen te schrijven’.
Maar in het grote boek van de ware modehistorie is Raf Simons tot nu toe vooral de autodidact die met uitzonderlijk veel gevoel vanaf middenjaren negentig de mannenmode drastisch veranderde.
Hij bleek een integere en uitzonderlijke ontwerper met een voorliefde voor een bijna puberaal dwars en slank manbeeld met referenties aan de vroege jaren tachtig dat verrassend revolutionair was en blijft.
Een beeld dat hij bij zijn vorige opdrachtgever Jil Sander ook goed wist te vertalen naar actuele vrouwenmode, een gebied waarin hij zich bijzonder goed ontwikkelde. Dat leverde deze originele mannenmodeontwerper uiteindelijk de topbaan bij Dior op, waar hij zich overigens nooit met de Dior Homme-mode bemoeide. De mannenlijn die met succes al jaren door de Belg Kris Van Assche wordt ontworpen.
Bij Dior mocht Raf Simons de kostbare vrouwenmodeshows voor kapitalen opsieren met karrenvrachten bloemen als imposant decor. Bij de mannenmode voor zijn eigen Raf Simons-merk had hij niet meer dan een oude garage nodig om zijn persoonlijke ideeën extreem duidelijk over te brengen.
Ongeïnspireerd
Ik heb het voorrecht gehad om, dankzij een tip van stylist Olivier Rizzo, Raf Simons vanaf zijn eerste kleine presentatie te mogen volgen tot zijn meest fenomenale shows van zijn eigen label die hij de afgelopen twintig jaar gaf.
Een waar genoegen. Tot zijn meest recente mannenmodeshow in Parijs. Die was weliswaar nog altijd beter dan tal van andere mannenmodeshows van minder talentvolle ontwerpers, maar de echte esprit ontbrak opvallend. Het leek een vlakke herhaling van vorige zetten.
Ook al ging de ontwikkeling van zijn eigen Raf Simons-label in al die jaren met vallen en opstaan, nog nooit maakte hij zo’n ongeïnspireerde indruk als voor zomer 2016. De druk van het werken voor Dior moet te groot geweest zijn met nauwelijks tijd voor rust of reflectie. Daarom goed dat Raf Simons voor zichzelf kiest en het werk dat hem dicht aan zijn hart ligt: zijn eigen label.
Voor huize Dior, dat juist hersteld leek van het debacle rond John Galliano (de bevlogen, maar door drank en drugs ontspoorde Dior-ontwerper, die ontslagen moest worden na antisemitisch, dronken gebral) begint weer de zoektocht naar een nieuw talent. Wellicht moeten ze ook op zoek naar een goede coach die de druk op de komende Dior-ontwerper vermindert.