Steeds meer Nederlanders verzetten zich tegen de komst van windmolens. Terecht: windmolens zijn lelijk, duur en besparen minder fossiele brandstoffen dan vaak wordt beweerd.
De protesten tegen windmolens worden steeds massaler, maar kabinet en volksvertegenwoordiging trekken zich weinig aan van het volk. Alleen al in de laatste twee jaar zijn er meer dan honderd stichtingen en actiegroepen opgericht tegen de plaatsing van windmolens.
Het kabinet houdt zich doof en blind en gaat gewoon door met het plan om in 2020 6.000 megawatt windenergie te hebben.
Not in my backyard
Het verzet heeft ook platte oorzaken. Huiseigenaren zien door de molens van het formaat Euromast niet alleen hun uitzicht verpest, maar ook de waarde van hun huis verminderd.
Het is onterecht om het oproer af te doen als Nimby-sentiment (not in my backyard). Er zijn wel degelijk tal van serieuze maatschappelijke bezwaren tegen windturbines in te brengen.
Stroom uit windmolens is nog steeds drie tot vier keer zo duur als de opwekkosten van grijze (fossiele) en rode (nucleaire) stroom. De burger past het verschil twee keer bij – via de belastingen en via zijn stroomrekening.
Drama
Daarnaast kent windenergie veel verborgen kosten. Er is een groot verschil tussen het tijdstip van stroomaanbod en stroomvraag, en dat kan op termijn alleen worden overbrugd met peperdure opslagsystemen.
Ook in sociaal opzicht is windenergie een drama. Rijke boeren met flinke lappen grond profiteren ervan en krijgen zo veel subsidie dat het voor hen een bijverdienste wordt, gefinancierd door de belastingbetaler. Het linkse Duitse weekblad Die Zeit had het in dit verband over het omgekeerde Robin Hood-effect: geld weghalen bij de armen en dat verdelen over kapitaalkrachtige grootgrondbezitters.
Joekels
En waarom? De gedachte was dat windmolens besparen op fossiele brandstoffen. Maar dat is veel minder dan wordt gedacht. Windmolens hebben een backup nodig van snel aan te schakelen gascentrales, voor het geval de wind gaat liggen. Een windmolen draait op een merkwaardige cocktail van wind, gas en subsidie.
Te voorzien is dat er over een jaar of twintig een rapport van een of ander overheidsbureau zal verschijnen dat de bouw van die duizenden joekels als een van de grootste vergissingen van de 21ste eeuw zal bestempelen.
Te duur en minder besparen op fossiele brandstoffen dan gedacht. Vervolgens komt er een parlementaire enquête en staat iedereen met de mond vol tanden.