Als ouders zich tot hun jonge kroost richten, hebben ze de neiging hun heil te zoeken bij infantiel taalgebruik. Maar is gewoon doen tegen baby’s niet veel beter?
Als je een kind ter wereld hebt gebracht, wil je er vanzelf zo snel mogelijk goed mee kunnen communiceren. Er zijn allerlei methoden ontwikkeld om dit effectief te doen. Zo is er de, na een optreden in The Oprah Winfrey Show erg populair geworden aanpak van de Amerikaanse Priscilla Dunstan. De ‘Dunstan-methode’ helpt ouders om de geluidjes van de pasgeborene te interpreteren, zodat zij weten wat zijn of haar behoeften zijn.
Als ouders zich zelf tot hun jonge kroost richten, hebben ze de neiging hun heil te zoeken bij infantiel taalgebruik. ‘Zeg maar dada met de handjes,’ dat soort zinnen. Dit dadaïsme gaat gepaard met pogingen tot helder articuleren en langzaam formuleren. Allemaal in de hoop op een beter onderling begrip.
Gewoon doen
Maar misschien werkt dit wel helemaal niet. In het februarinummer van het tijdschrift Psychological Science staan de resultaten van een onderzoek onder 22 Japanse moeders die werden gevolgd terwijl ze met hun kleine kind spraken en terwijl ze met volwassenen converseerden. En wat bleek? In het laatste geval spraken de moeders duidelijker en waren ze beter te verstaan en volgen.
De onderzoekers tasten nog in het duister over het waarom. Misschien, zo opperen zij, zijn moeders te veel bezig met andere zaken als ze met hun kinderen praten. Zoals met spelen of met het overdragen van warme gevoelens. Maar het lijkt erop dat gewoon doen tegen baby’s zo slecht nog niet is.