Presidential Libraries: Harry S. Truman

‘Toen Franklin Roosevelt overleed, realiseerde ik mij dat er minstens een miljoen beter gekwalificeerde mannen rondlopen om de presidentiële verantwoordelijkheden op zich te nemen. Maar nu was het mijn taak. En ik moest het doen. En ik heb alles gegeven wat ik in me had.’

Aan het eind van zijn leven kijkt Harry S. Truman, de 33ste president van de Verenigde Staten, terug op dat bepalende moment, in zijn leven, en in dat van miljoenen andere mensen op de wereld. Op 12 april 1945 overleed president Franklin D. Roosevelt (‘FDR’), de man die Amerika in de jaren dertig van de twintigste eeuw uit de grote economische crisis leidt, en het land nog geen tien jaar later laat meevechten aan de Tweede Wereldoorlog. Sinds de Japanse aanval op de Amerikaanse marinebasis Pearl Harbor in 1941 bepaalt Roosevelt samen met Sovjetleider Joseph Stalin en de Britse premier Winston Churchill het lot van de wereld in de strijd tegen de As-mogendheden Hitler-Duitsland, Mussolini’s Italië en keizerlijk Japan.

Maar opeens is Roosevelt er niet meer, en kijkt die wereld naar Harry S. Truman. De nieuwe president is in binnen- en buitenland een grote onbekende. Na een onopvallende aanwezigheid van tien jaar in de Senaat en 82 dagen als vicepresident – waarin hij slechts twee keer met Roosevelt spreekt – maakt de bebrilde amateurpianist opeens de dienst uit in het Witte Huis.

Zijn collega’s vertrouwen Truman niet

Zijn achtergrond boezemt niet direct vertrouwen in. Truman komt uit een arm gezin in de landbouwstaat Missouri. Omdat er niet genoeg geld is, kan Harry geen vervolgopleiding doen. Hij werkt in Kansas City onder meer als bankbediende, totdat zijn vader hem naar de familieboerderij roept. Hij werkt tien jaar op het land. De Eerste Wereldoorlog brengt hem naar Europa, waar hij zich verdienstelijk maakt bij de artillerie. Na de oorlog en pas na drie aanzoeken kan hij trouwen met zijn jeugdliefde Bess Wallace, die hij kent van de zondagsschool.

Na een mislukt bestaan als winkelier, en verdere financiële neergang door slecht geïnformeerde investeringen, wordt Truman via een legermaat door het corrupte Democratische politieke netwerk van John Pendergast in 1924 gekozen tot County Judge – lokaal bestuurder – van Jackson County, een plattelandsgebied. Tien jaar later komt hij via dezelfde ‘politieke machine’ in de Senaat. Daar leidt hij aanvankelijk een geïsoleerd bestaan. Bess blijft liever met dochter Margaret in Missouri, en zijn collega’s – die hem spottend ‘de Senator van Pendergast’ noemen – vertrouwen hem niet.

Truman stribbelt tegen

Pas als Truman in 1940 wordt herkozen zonder de door corruptie ingestorte Pendergastorganisatie, vindt hij zijn draai in de Senaat. Hij maakt naam met onderzoek naar inefficiëntie, verspilling en fraude in de booming oorlogsindustrie. Als fanatiek pokerspeler draait hij mee in de informele netwerken. En als de Democraten een onbesproken kandidaat-vicepresident zoeken om met Roosevelt de verkiezingen van 1944 in te gaan, valt de keuze op de tegenstribbelende Truman. De zittende vicepresident Henry Wallace is volgens de partijbazen te progressief, en James Byrnes – hoofd van de Office of War Mobilization – te racistisch. Roosevelt wint een historische vierde termijn, en Truman wordt vicepresident. Nog geen drie maanden later is Roosevelt dood en is Truman wereldleider.

In de Harry S. Truman Presidential Library and Museum in de stad Independence, Missouri, wordt Trumans unieke verhaal op integere wijze verweven met de gebeurtenissen die direct na de Tweede Wereldoorlog zo bepalend zijn geweest: de verdeling van Europa, de atoombombardementen op Japan en de Koude Oorlog. De in de gevel uitgehouwen uitspraak van Truman ‘The Truth Is All I Want For History’ komt goed tot zijn recht. In Missouri is aan ruimte geen gebrek. De presidentiële bibliotheek die in 1957 wordt geopend, is dan ook ruim opgezet. Helaas is dat niet nodig om alle bezoekers te kunnen opvangen: slechts zestigduizend belangstellenden weten jaarlijks het complex te vinden.

Een replica van de Oval Office

Dat ligt beslist niet aan de knappe inrichting van het museum, die stamt uit 2004. De schok die Truman bij het overlijden van Roosevelt moet hebben ervaren, wordt snel op de bezoeker overgebracht. De uitgebreide tentoonstelling begint niet met Trumans jonge jaren, maar direct met een replica van de Oval Office, de beëdiging van Truman en de Conferentie van Potsdam in juli 1945.

De Oval Office is een traditionele crowd pleaser. Al ruim tachtig jaar nemen presidenten in dit iconische kantoor hun grote beslissingen, en gebruiken zij dit als decor om de natie toe te spreken. Amerikanen kunnen de Oval niet zelf bezoeken. Replica’s in zeven presidentiële bibliotheken zijn dan ook de meest gefotografeerde ruimtes, en die van Truman is de oudste. Het zal de meeste bezoekers niet opvallen dat door een meetfout de replica een paar centimeter kleiner is dan het echte kantoor in het Witte Huis.

De inrichting is precies zoals in de tijd van Truman, met originele parafernalia. Opvallend is dat de zithoek rond de haard ontbreekt en dat alle stoelen rond het bureau van de president staan. Die indeling stamt nog uit de tijd van FDR, die – aan zijn rolstoel gekluisterd – vergadert van achter zijn bureau. In zijn replica verzorgt Truman zelf nog steeds de audiotour via luidsprekers uit de wanden. Het beroemde bordje met de tekst ‘The Buck Stops Here!’ ontbreekt op het bureau en staat elders in het museum.

Geen kennis van het atoomprogramma

De eerste ‘echte’ ruimte heeft een eenvoudig thema: Taking Office (‘In functie’). Op 12 april 1945 bereikt Truman het verzoek om onmiddellijk – maar kalm – naar het Witte Huis te komen. First Lady Eleanor Roosevelt vertelt Truman in de residentie dat FDR is overleden. Als Truman vraagt of hij iets voor mevrouw Roosevelt kan doen, antwoordt zij gevat: ‘Kan ik iets voor u doen? Want u heeft nu een groot probleem.’ Veel tijd om bij te komen heeft Truman niet, want hij wordt direct naar de Cabinet Room gedirigeerd om de ambtseed af te leggen. Van dat moment is op de wand een grote foto afgedrukt. Truman kijkt overdonderd, net als de nieuwe First Lady Bess Truman, die toch al niet van politiek houdt. Zij ziet voor de komende jaren de bui al hangen. De bijbel met groene kaft die Truman tijdens de eedaflegging in zijn linkerhand houdt, is te zien achter stevig glas.

Het vertrouwen in Truman is aanvankelijk niet groot. Van het Amerikaanse atoomwapenprogramma, dat bijna is afgerond, weet hij niets. Daarover wordt hij pas de volgende dag bijgepraat. Als outsider heeft hij met FDR nauwelijks contact gehad. En nu is hij opperbevelhebber van een krijgsmacht, met zestien miljoen militairen, die een wereldoorlog voert.

De meest verstrekkende en controversiële beslissing

Net zoals Truman destijds stapt ook de bezoeker direct de ruwe actualiteit binnen. In The First Four Months (‘De eerste vier maanden’) schetsen voorpagina’s van kranten in een helder verlichte ruimte het nieuws: ‘Roosevelt is Dead, Truman Takes Oath’ (‘Roosevelt is dood, Truman legt de eed af’), ‘Yanks and Reds Join on Elbe’ (‘Yankees en Rode Leger ontmoeten elkaar aan de Elbe’), ‘All Germans in Italy Surrender; Stalin Announces Berlin’s Fall’ (‘Alle Duitsers in Italië geven zich over; Stalin kondigt de val van Berlijn aan’), ‘Big Three Proclaim V-E Day’ (‘De Grote Drie proclameren V-E Day’), ‘Truman, Stalin Confer’ (‘Truman en Stalin overleggen’), ‘First Atomic Bomb Dropped on Japan’ (‘Eerste Atoombom afgeworpen op Japan’), en ‘PEACE! War Ends!’ (‘VREDE! Oorlog is voorbij!’). Ertegenover hangt een grote Amerikaanse vlag.

Van alle beslissingen die president Truman neemt, is de atoomaanval op Japan de meest verstrekkende en controversiële. De atoombom is een nieuw wapen dat tijdens de oorlog heimelijk is ontwikkeld en nog nauwelijks is getest. De gevolgen van de inzet zijn daarom niet te overzien. Het bijzondere karakter van deze beslissing wordt onderstreept door de tentoonstellingsruimte. Vanuit de lichte krantenkoppencorridor stap je een donkere half ovalen ruimte binnen waarin sobere vitrines en vier videoschermen de context schetsen van de zware beslissing: The Decision to Drop the Bomb. Truman moet onder grote binnenlandse en internationale druk belangrijke dilemma’s tegen elkaar afwegen. Amerikanen willen dat de oorlog stopt, maar Japan weigert te capituleren. Duitsland is verslagen, maar de As nog niet. Terugkerende troepen worden door blije familieleden omhelst, maar de kans is groot dat ze al snel weer op de boot naar Azië worden gezet. Onder de soldaten die daar al vechten, vallen veel slachtoffers. Truman heeft niet de garantie dat de Sovjets na de val van Berlijn nog zullen helpen Japan te verslaan, maar heeft de Russen wel nodig. Stalin en Truman vormen een coalitie, maar voeren tegelijkertijd een machtsstrijd over de invloedssferen in het bevrijde Europa. Amerika wordt oorlogsmoe, maar moet laten zien dat het ook na de oorlog een relevante speler blijft. En bij de nog steeds voortgaande brandbomaanvallen op Japanse steden zijn al honderdduizenden slachtoffers gevallen, die kunnen niet onbeperkt doorgaan.

Truman maakt een eenvoudige afweging: we moeten de strijd tegen Japan beëindigen om Amerikaanse levens te sparen, en de Verenigde Staten moeten de westerse vrije samenleving beschermen en de Sovjet-Unie onder de duim houden. Door de atoomboom niet te gebruiken, zou hij zijn grondwettelijke plicht verzaken. Truman geeft groen licht. Opvallend is het gastenboek onder het felrode paneel The Debate Continues (Het debat gaat door) waarin bezoekers hun mening kunnen geven. Statistieken worden niet gepubliceerd, maar enig geblader wekt de indruk dat een meerderheid van de bezoekers achter Trumans beslissing staat.

Populariteit Truman duikt omlaag

De afloop van de oorlog is voor Amerika goed nieuws, maar levert nieuwe problemen op. Talrijke teruggekeerde Amerikaanse troepen willen hun leven weer oppakken en moeten aan de slag. Maar een grote economische aanjager maakt een duikvlucht: de oorlogsindustrie stort in. Bovendien speelt de overheid met loon- en prijsbeleid inmiddels een on-Amerikaans grote rol in de economie. Dat moet worden teruggedraaid. De vakbonden eisen meer loon, veteranen eisen banen. Maar tegelijkertijd kan Amerika zich weer wijden aan een oude hobby: consumptie. In de zaal Postwar America (‘Na-oorlogs Amerika’) worden beide invalshoeken tegenover elkaar gezet. Een verzameling protestborden deelt de ruimte met een modern ingerichte keuken met een volgestouwde oversized Amerikaanse ijskast. Trumans populariteit is inmiddels één van de grote slachtoffers: die daalt van 90 procent in augustus 1945 naar 34 procent in september 1946.

In Neurenberg is het proces tegen de kopstukken van het Derde Rijk begonnen. Waar Stalin Hitlers politieke elite zonder proces tegen de muur wil zetten, eist Truman een zorgvuldig proces. Niet alleen omdat voor Amerika de rechtsstaat fundamenteel is, maar ook om de verschrikkelijke oorlogsmisdaden onomstotelijk en voor een wereldwijd publiek vast te stellen. De president wil voorkomen dat deze later door dubieuze types als fabels worden afgedaan. Amerika stuurt Robert Jackson – lid van het Hooggerechtshof – naar Neurenberg als één van de hoofdaanklagers. Delen van de correspondentie tussen Jackson en Truman geven een inkijkje in hun samenwerking.

Grootschalige hulp voor Europa

Ook de sociale context van de bevrijding wordt niet vergeten. In Europe 1947 krijgt de bezoeker een beeld van de deerniswekkende staat van het naoorlogse Europa. De donkere smalle gang waarin de armoede wordt verbeeld door rauwe foto’s van hongerende kinderen en een armoedig keukentje illustreren dat de bevrijdingseuforie voorbij de houdbaarheidsdatum is. Trumans is bang dat Europa hierdoor vatbaar wordt voor de verleidingen van het communisme. Een machtsbeluste Stalin kan dit misbruiken en dat wil Amerika voorkomen. In het Witte Huis wordt een grootschalig economisch hulpprogramma voor de Europese landen ontwikkeld. Truman geeft dit de naam Marshall Plan, naar minister van Buitenlandse Zaken George Marshall. Als de impopulaire Truman zijn eigen naam zou gebruiken, zou het plan worden getorpedeerd. Marshall is in de ogen van Truman de grootste levende Amerikaan en alom gerespecteerd. Dat moet helpen instemming te krijgen van Senaat en Huis van Afgevaardigden om aan dit programma 13 miljard dollar (huidige waarde 110 miljard dollar, ofwel 95 miljard euro) te besteden – een onwaarschijnlijk groot bedrag.

Tegen de heersende opvattingen

In de volgende zaal Origins of the Cold War (‘Oorsprong van de Koude Oorlog’), wordt dit thema verbeeld met een grote wereldkaart die als een panorama over de wanden is uitgespreid. Een vloot modelvliegtuigjes aan het plafond symboliseert de luchtbrug waarmee Amerika elf maanden lang goederen aflevert in het door de Sovjets afgesloten Berlijn. Twee thema’s worden nader uitgewerkt: de erkenning van Israël, het enige grote conflict tussen Truman en Marshall, en desegregatie – de afschaffing van de raciale apartheid die in grote delen van Amerika nog de norm is. Die apartheid is een onderwerp waarmee de Verenigde Staten al eeuwen worstelen.

Maar de mensonterende behandeling van zwarte Amerikanen nadat ze in de Eerste Wereldoorlog in de loopgraven hun leven in de waagschaal hebben gesteld, maakt deze kwestie extra prangend. In beide gevallen drukt Truman op karakteristieke wijze zijn mening door, tegen de overheersende opvattingen. Israël wordt erkend, en in de krijgsmacht wordt de apartheid opgeheven. In het DECISION THEATER – een afzonderlijke ruimte met interactieve schermen – kunnen bezoekers zelf deze twee besluitvormingsprocessen doorlopen.

Truman heeft alle vertrouwen in de goede afloop

Tegen 1948 moet Truman besluiten of hij bij de presidentsverkiezingen  kandidaat wil zijn. Normaal gesproken is dat voor een zittende president een no-brainer. Zelfs impopulaire presidenten ondervinden in hun partij weinig weerstand als ze een volgende termijn ambiëren. Maar voor een vicepresident die zonder eigen mandaat door het overlijden van zijn voorganger in het Witte Huis is beland, gelden andere regels. Bovendien brokkelt de Democratische partij aan beide flanken af. De racistische senator Strom Thurmond uit South Carolina breekt met zijn partij en doet aan de rechterzijde mee aan de verkiezingen namens de Dixiecrats. Aan de linkerkant is de gedumpte oud-vicepresident Henry Wallace kandidaat namens de Progressive Party.

De Republikeinen verenigen zich rond de ijdele gouverneur van New York Thomas Dewey. Hij wil de Democraten-moeheid onder de kiezers verzilveren. Truman gaat de verkiezingen in als underdog, en reist per trein kriskras het land door. Deze zogenoemde whistle-stop campaign – waarbij elk stationnetje wordt aangedaan, de kandidaat vanaf het treinbalkon de aanwezigen toespreekt, en de trein zich weer in beweging zet als de perronchef op zijn fluitje blaast – imponeert niet. De grote opiniepeilers stoppen al een paar weken voor de verkiezingen met hun onderzoeken. Het is immers onvermijdelijk dat Dewey zal winnen.

Nog voordat de stemmen zijn geteld, rollen bij de Chicago Daily Tribune de kranten al van de persen met de kop ‘Dewey Defeats Truman’ (‘Dewey verslaat Truman’). Maar Truman heeft alle vertrouwen in een goede afloop. In het archief wordt een – helaas niet tentoongesteld – document bewaard waarop hij voorspelt hoe hij zal winnen. De beroemde foto waarop een grijnzende Truman met een exemplaar van de Chicago Daily Tribune zwaait, is dan ook op posterformaat te bewonderen. In deze zaal Upset of the Century  (‘Verbijstering van de eeuw’) ligt deze meest gefotografeerde krant ter wereld in een vitrine nog steeds bij te komen van deze enerverende ochtend.

Omgaan met een nucleaire aanval

Eén onderwerp domineert Trumans tweede termijn: de Koude Oorlog. Amerika leidt het vrije Westen in de wereldwijde machtsstrijd tegen de communistische Sovjet-Unie. Opnieuw wandelt de bezoeker door een galerij waarin met stevige cadans de ontstane situatie in krachtige penseelstreken wordt neergezet. Panelen schetsen hoe vanaf 1949 de spanning in de wereld in tien maanden oploopt: de Sovjets brengen hun eigen atoombom tot ontploffing, China wordt communistisch, de prominente Amerikaanse diplomaat Alger Hiss blijkt een communistische spion, de Republikeinse Senator Joseph McCarthy beschuldigt op lompe wijze hoge overheidsfunctionarissen van communistische sympathieën, Truman zet vaart achter de ontwikkeling van de waterstofbom, de wapenwedloop houdt de wereld in zijn greep, en in Korea breekt een oorlog uit tussen het communistische Noorden en het door Amerika beschermde Zuiden.

Ontwapenend is de verzameling boekjes en folders in dezelfde ruimte die Amerikaanse burgers adviseren over hoe om te gaan met een eventuele nucleaire aanval. De titels Atomic Bomb Care, Just in Case Atomic Bombs Fall – handbook for civilians’ en Survival under Atomic Attack boezemen niet heel veel vertrouwen in. Met het hele gezin schuilen onder de trap kent zijn beperkingen.

Truman realiseert zich inmiddels dat Stalin – met wie hij in Potsdam nog zaken heeft kunnen doen – een ongeremde machtswellusteling is. Hij lanceert zijn Truman Doctrine voor buitenlands beleid: Amerika zal communistische agressie, waar ter wereld ook, bestrijden. Met die ambitie weet hij samen met zijn nieuwe minister van Buitenlandse Zaken Dean Acheson van het Congres een budget van 400 miljoen dollar (huidige waarde bijna 4 miljard dollar, ruim 3 miljard euro) los te weken om de Amerikaanse militaire aanwezigheid in de wereld te verstevigen. De ruimte met de beangstigende naam The Cold War Turns Hot (‘De Koude Oorlog wordt heet’) leidt dan ook naar een onvermijdelijke apotheose: de oorlog in Korea.

Conflict met de oppperbevelhebber

Op zaterdag 24 juni 1950 vallen Noord-Koreaanse troepen Zuid-Korea binnen om het land onder een communistisch regime te verenigen. De Verenigde Staten bestoken de indringers vanuit de lucht, maar die laten zich niet stuiten. Tegen zijn zin ziet Truman zich genoodzaakt ook grondtroepen in te zetten. Maar door bezuinigingen op defensie beschikt de Amerikaanse krijgsmacht niet meer over de overweldigende kracht waarmee Hitler-Duitsland werd verslagen. Noord-Korea verovert Seoul en dringt de Zuid-Koreanen en Amerikanen zuidwaarts. Het aantal Amerikaanse gesneuvelden loopt al snel op naar vierduizend en Truman moet de druk opvoeren.

Hij geeft de eigengereide generaal Douglas MacArthur – bijnaam ‘Amerikaanse Caesar’ – het commando over de troepen ter plaatse, en die weet met een gewaagd offensief de Noord-Koreanen terug te dringen. Binnen twee weken is Seoul bevrijd en zijn de Noord-Koreaanse legereenheden weggevaagd. De ruimte The President vs the General (‘De president tegen de generaal’) illustreert de hierop volgende machtsstrijd tussen Truman en de generaal. MacArthur wil Noord-Korea binnenvallen, maar Truman – die MacArthur de bijnaam Mister Primadonna heeft gegeven – verbiedt dat omdat hij niet in een rechtstreeks militair conflict met China wil belanden. Een overleg tussen Truman en MacArthur op Wake Island leidt niet tot een oplossing. MacArthur verzuimt voor zijn opperbevelhebber te salueren, en schudt Truman slechts de hand. Truman moet op de achterbank van zijn auto de machtsverhoudingen nog eens benadrukken: ‘Ik ben de president, en u bent een generaal.’

MacArthurs taxatie dat China zich niet in de oorlog zal storten, blijkt verkeerd. En terwijl Truman terug in Washington een overleg met China wil beginnen, eist MacArthur dat de Chinese bevelhebber zich aan hem overgeeft. Als in diezelfde tijd blijkt dat MacArthur in een brief de president tegenover Republikeinse leiders kritiseert, is de maat vol. MacArthur krijgt tijdens de lunch op 11 april 1951 het bericht dat Truman hem heeft ontslagen als opperbevelhebber. Terug in de Verenigde Staten wacht MacArthur een heldenonthaal. In een felle toespraak voor een gezamenlijke vergadering van Senaat en Huis van Afgevaardigden bijt hij van zich af. Maar Noord- en Zuid-Korea sluiten een wapenstilstand, en MacArthur verdwijnt van het toneel. Voor Truman is het grondwettelijke principe leidend dat burgers en niet generaals het laatste woord hebben over militair beleid.

Definitieve terugkeer

Als de presidentsverkiezingen van 1952 naderen, besluit Truman – onder grote druk van zijn vrouw Bess, die weinig plezier beleeft aan het presidentschap van haar man – niet te opteren voor een volgende termijn. Weliswaar heeft hij het land in rustiger vaarwater gebracht, toch is de klus nog niet geklaard. In een halfronde ruimte met als naam America 1952 wordt een panoramisch beeld geschetst van de staat van het land aan de hand van honderden tijdschriftomslagen uit dat jaar. Macht en onmacht, overvloed en armoede, vrijheid en verdeeldheid; Trumans opvolger Dwight Eisenhower – die zelf ook op menig omslag prijkt – wacht nog veel werk. Op de achtergrond klinkt feelgoodmuziek, onder meer van de populaire zangeres Ella Fitzgerald. Na de achtbaan die de tentoonstelling tot op dit moment is geweest, vormt deze ruimte een opvallend rustpunt. De Trumans maken zich op voor hun definitieve terugkeer naar het overzichtelijke Missouri.

Afscheidstoespraak

In de kleine ruimte Leaving Office (‘Aftreden’) wordt op nuchtere wijze Trumans afscheid uit Washington belicht. De tekst naast een fraaie foto van een montere Truman vermeldt eerlijk dat de president in zijn laatste jaren onvoldoende steun weet te mobiliseren voor zijn binnenlandse programma, dat zijn regering beschadigd raakt door schandalen, en dat zijn populariteit tot een dieptepunt van minder dan 30 procent daalt. Op een ouderwets televisietoestel is Trumans afscheidstoespraak van 15 januari 1953 te zien. Een passend citaat completeert het tafereel: ‘We hebben geen spijt, en we hebben ons best gedaan de publieke zaak zo goed mogelijk te dienen.’

Een ruime glazen hal, de Legacy Gallery (‘Politieke erfenis-galerij’), met een levensgroot bronzen beeld van Truman en panelen waarop de effecten van zijn beleid in de huidige samenleving worden beschreven, leidt naar de binnenplaats waar Harry en Bess tien jaar na elkaar zijn begraven.

Truman verraste bezoekers

Interessant genoeg is dit slechts de eerste helft van de permanente tentoonstelling. In het souterrain wordt het leven van de Trumans voor en na het presidentschap geschetst. Hier is helaas voor een aanmerkelijk eenvoudiger opzet gekozen. In glazen vitrines, die oudere Nederlanders aan de Kijkshop doen denken, worden jeugd, de familieboerderij, de Eerste Wereldoorlog, de jaren in de Senaat (The Happiest Ten Years, de gelukkigste tien jaar) en de meer sociale aspecten van het presidentschap zoals wonen in het Witte Huis en de presidentiële reizen uit de doeken gedaan. Het moet gezegd: het ziet er allemaal keurig verzorgd uit. Maar na de spectaculaire vertelling van de jaren in het Witte Huis voelt dit als een cooling down. Aardig is dat de bezoeker een blik door de opengewerkte achterwand kan werpen in het kantoor dat Truman tot zijn overlijden heeft gebruikt voor het werk dat hij deed als oud-president. Van daaruit liep hij geregeld het museum in om argeloze bezoekers te verrassen en kritiek op zijn presidentschap te weerleggen.

Wat het souterrain duidelijk maakt, is dit: Harry Truman blijft zijn leven lang trouw aan waar hij vandaan was gekomen. Eenvoudig, rechtschapen en plichtsgetrouw, hij is het product van zijn tijd en zijn staat. Tot op hoge leeftijd wandelt hij door Independence om een praatje te maken met zijn plaatsgenoten. Een duidelijke persoonlijke ambitie heeft hij nooit gehad. Maar wat op zijn weg komt, pakt hij altijd met volledige inzet op. Van de bewerking van de landbouwgrond op de familieboerderij, tot de herinrichting van de wereld vanuit het Witte Huis.

Wilt u wekelijks het laatste nieuws over Amerika ontvangen? Meld u dan aan voor onze nieuwsbrief van American Dreamers!