Thriller van Bill Clinton: Hollywood-president op voetstuk

Voor het eerst publiceert een Amerikaanse (oud-)president een thriller, samen met een van de bekendste thrillerauteurs ter wereld, James Patterson. Het is voer voor politieke junkies.

‘Een oude hond kan nog best nieuwe trucs leren,’ grapt president Bill Clinton (71) op bezoek in Washington. Zo’n vijfhonderd man zijn afgekomen op zijn optreden.

Geen biografisch werk of een politiek statement van de oud-president dit keer, maar een thriller: President Vermist. Clinton kreeg hulp – en niet van de minste: James Patterson, bekend van de Alex Cross-boeken en een van de best verkopende auteurs ter wereld.

De samenwerking tussen Clinton en Patterson is bij voorbaat een groot pr-succes. De verkoopcijfers in Amerika zijn indrukwekkend (eerste druk: 1,2 miljoen exemplaren) en Showtime gaat het boek verfilmen. Dat Clinton deze week tijdens een optreden onhandige opmerkingen maakte over het Lewinsky-schandaal, zorgt blijkbaar alleen maar voor meer interesse in het boek.

In de thriller krijgt de Amerikaanse president, Jonathan Lincoln Duncan, te maken met een grootscheepse cyberaanval. ‘Cybersecurity is een thema waar te weinig aandacht voor is, zelfs na de Russische hacks van de afgelopen verkiezingen,’ zegt Clinton. ‘James en ik geloven dat een groot virus het land kan platleggen, maar veel Amerikaanse kiezers lijkt het niet zoveel te schelen.’

In President Vermist verdwijnt Duncan drie dagen van de radar, in een poging zijn land van de ondergang te redden. Het plot is een achtbaan – vol actiescènes, plotwendingen en cliffhangers. De thriller van Clinton en Patterson is bovenal onderhoudend. De typerende stijl van Patterson is duidelijk aanwezig, met een hoog tempo en een onverwacht einde.

Stem van Clinton
Het is verder vooral zoeken naar de stem van Clinton. De hoofdrolspeler is geen kopie van de man die van 1993 tot 2001 president was (en ook bepaald geen Trump). Duncan is een typische good guy, een Hollywood-achtige president die past bij een dito plot. Een oorlogsheld en weduwnaar die vol idealisme als president wordt verkozen. Zijn politieke partij wordt niet eens genoemd.

Maar er zijn wel degelijk overeenkomsten tussen de auteur en de hoofdpersoon. Beiden verliezen hun vader op jonge leeftijd en worden gouverneur. De eerste ontmoeting tussen Duncan en zijn latere vrouw Rachel – tijdens hun rechtenstudie –  lijkt verdacht veel op de manier waarop Bill en Hillary elkaar tegenkwamen.

Als Duncan in zichzelf praat, hoor je af en toe Clinton – bijvoorbeeld als de fictionele president klaagt over de staat van de Amerikaanse politiek, waar conflicten en verdeeldheid heersen. ‘Zonder de stimulans om iets te bereiken zijn er steeds meer politici die klakkeloos meelopen en het vuur van de woede en de wrok aanwakkeren, terwijl ze juist voor brandweer zouden moeten spelen.’

En ook tijdens scènes in het Congres, waar vijandige politici overwegen een afzetprocedure te starten – hoor je de frustratie van de oud-president. Dit keer gaat het schandaal trouwens niet om seksuele escapades, zoals bij Clinton, maar om mogelijke hulp aan terroristen.

Voer voor junkies
Dankzij de input van Clinton treedt de thriller in detail over het presidentschap. Er worden geen staatsgeheimen onthuld, verre van, maar volgers van de Amerikaanse politiek kunnen de beschrijvingen in het boek ongetwijfeld waarderen. Het gaat over de band tussen de president en de Secret Service (‘een liefdesverklaring’, zo karakteriseert Clinton het). Over de bowlingbaan in de kelder van het Witte Huis. Over het tunnelnetwerk onder het gebouw.

En over de onmogelijke besluiten die de president elke dag moet nemen. In een scene moet Duncan in de Situation Room beslissen of hij twee terroristenleiders in Jemen ombrengt die kinderen als menselijk schild gebruiken. ‘Soms zijn de opties ronduit klote, en dan moet ik uitkiezen welke het minst kloterig is,’ schrijft Duncan. ‘Ik kan alleen maar mijn best doen. En ermee leven.’

Hoewel Patterson en Clinton erop hameren dat President Vermist geen politiek geladen boek is, hoopt Clinton de lezer wel degelijk iets bij te brengen. ‘Dat het presidentschap een zware, belangrijke baan is. En dat het onmogelijk is om diens prestatie te beoordelen op basis van kleine snippers nieuws. Het maakt van een president een soort cartoon.’

Wilt u wekelijks het laatste nieuws over Amerika ontvangen? Meld u dan aan voor onze nieuwsbrief van American Dreamers!