In Oost-Utah liggen twee buitenaards uitziende nationale parken die een bezoek meer dan waard zijn: Arches National Park en Canyonlands National Park.
Arches National Park
Vanaf Rocky Mountain National Park was Moab in Oost-Utah maar zo’n 500 kilometer rijden. Dat kon er ook nog wel bij. Moab was met 5.000 inwoners de grootste plaats in een straal van 150 kilometer. Het voelde dan ook als een metropool. Moab ligt tussen twee grote nationale parken, waarvan Arches National Park de eerste op het lijstje was.
Meld je hier gratis aan voor de Amerika Update, de wekelijkse nieuwsbrief met de laatste ontwikkelingen over de Verenigde Staten. Elke vrijdag in je mailbox.
Arches National Park staat in Amerika bekend als het gebied dat het meest op de planeet Mars lijkt. Vele films en series zijn er opgenomen, zowel westerns als science fiction. Indiana Jones, Thelma & Louise en een aantal oude westerns met John Wayne zijn hier gefilmd. Ook de bekende tv-serie Westworld wordt hier gedraaid. Daarnaast is Arches het onderwerp in Desert Solitaire (1968) waarin Edward Abbey zijn belevenissen als parkranger beschreef.
Net als bij de Great Sand Dunes in Colorado kwamen we erachter dat er geen kampeerplaatsen meer vrij waren. Ons bezoek aan dit park bleef beperkt tot een dagtripje. Arches is groot en droog, en staat vol tot enorme bogen geërodeerde rode stukken zandsteen. Een beschrijving van het park doet geen recht aan de daadwerkelijke pracht. De onwerkelijke structuren en eindeloze formaties van rode zandsteen maken dit park zonder twijfel tot een van de mooiste bestemmingen ten westen van de Mississippi-rivier. Helaas moesten we te snel weer weg, om een geschikte plaats voor onze tent te kunnen vinden.
Canyonlands National Park
Aan de andere kant van Moab ligt Canyonlands National Park. Dit heeft wel wat weg van Arches, maar is vooral bekend om zijn enorme valleien. Het uitzicht vanaf Grand View Point is onwerkelijk. In de verte is ‘the Maze,’ het doolhof, te zien, een structuur van diepe, kronkelende valleien die zijn naam eer aan doet.
Helaas waren ook hier geen kampeerplaatsen meer. Maar ruim een uur terugrijden naar Moab en een waarschijnlijk veel te duur motel boeken, was geen optie. Dan liever in de auto slapen. Wat rondrijdend buiten de parkgrenzen vonden we bij toeval langs een zijweg de route naar een verlaten BLM kampeerplaats (een meestal gratis kampeerterrein van het Bureau of Land Management, vaak niet meer dan een stukje open land zonder voorzieningen). Het bood een fraai uitzicht over een plateau naast Canyonlands en de zon scheen nog. Tegenslag overwonnen, dachten we.
Maar wat eerst een briesje was, nam met de minuut in kracht en snelheid toe. Gasstel, eten, waterflessen en al het andere op het kampeertafeltje waaide weg. De met een groot aantal haringen vastgezette tent leek elk moment te kunnen opstijgen. Zelfs een groot brok rots in de tent leek dit niet te kunnen voorkomen. Dit soort winden is ons totaal onbekend in Nederland, waar al snel een code geel of oranje wordt afgegeven. De wind blies agressief door de zijflappen van de tent en bracht wat voelde als kilo’s zand met zich mee.
Terwijl ik op een luchtbed lag, steeg ik enkele keren verbaasd, maar toch ook geamuseerd, een paar centimeter op. De situatie werd echter minder hilarisch toen de tent begon in te storten. Nog geen twee uur eerder had het onaangename vooruitzicht van een nacht in de auto plaatsgemaakt voor euforie over dit perfecte plekje. Maar dit geluk waaide uiteindelijk weg.
