De enorme inflatie onder Joe Bidens presidentschap zit Kamala Harris’ verkiezingscampagne in de weg, schrijft Victor Pak. Haar voorstel om de prijsstijgingen te beteugelen, overtuigt niet.
Als de Democraten een overtuigend economisch verhaal nodig hebben, kunnen ze altijd nog de oude meester invliegen: Bill Clinton. Tijdens de Democratische Conventie afgelopen week stond de voormalige president weer op het podium. Niet meer zo vlot als weleer, maar nog scherp van geest. Net 78 jaar geworden, kon hij niet nalaten om op te merken dat hij twee maanden jonger is dan Trump, en zelf alweer 31 jaar geleden het Witte Huis betrad.
Clinton prees presidentskandidaat Harris de hemel in. Zij zal een president voor de gewone Amerikaan zijn, beloofde hij. Donald Trump denkt alleen maar aan zichzelf, Harris werkt voor u. Refererend aan Harris’ studentenbaan bij de McDonald’s: ‘Daar groette zij klanten met haar kenmerkende glimlach en vroeg: “Hoe kan ik u helpen?” Vele jaren later, beland in het centrum van de macht, is dat nog steeds de vraag die zij stelt: “Hoe kan ik u helpen?”’
Ook haalde Clinton een bijzondere statistiek aan. Sinds 1989 creëerden Democratische presidenten liefst vijftig miljoen banen, zei hij, Republikeinse presidenten slechts één miljoen. En toch is de economie een pijnpunt voor Harris. Dat komt door het presidentschap van Joe Biden, onder wie zijzelf vicepresident is.
Last van inflatie
Onder Biden was er sprake van banengroei, een sterkere economie en lage werkloosheid. De keerzijde: de hoogste inflatie in ruim vijftig jaar. Harris kan die last niet helemaal van zich afschudden.
In een recente peiling zei 35 procent van de kiezers te geloven dat Harris de inflatie alleen maar erger maakte. Volgens 31 procent had haar handelen juist een matigende invloed op de prijsstijgingen, en 22 procent oordeelde neutraal. Aanzienlijk betere cijfers dan Biden scoort, maar niet goed genoeg om opgelucht te kunnen ademhalen. Zeker gezien een peiling van The Economist de economie aanwijst als belangrijkste verkiezingsthema, met inflatiebestrijding voorop.
Ondoordachte plannen
Om de inflatie te beteugelen, presenteerde Harris een plan om ‘graaiflatie’ te verbieden. In haar eerste honderd dagen als president wil zij woekerprijzen in de supermarkten aanpakken. Haar plan, waarvan de details nog onduidelijk zijn, scoort goed bij de progressieve achterban en op verkiezingsbijeenkomsten, maar wordt door economen met de grond gelijkgemaakt.
Uit een analyse door het Witte Huis eerder dit jaar bleek bovendien dat hogere bedrijfswinsten slechts één van de oorzaken van inflatie in de supermarkt vormen. Verschuivingen in de consumentenvraag en verstoringen van de distributieketen zijn een belangrijkere bron van de prijsverhogingen.
Geen houdbare tactiek
Zo overtuigt Harris nog niet op dit essentiële thema. Dat blijkt ook als aan kiezers wordt gevraagd in wie zij meer vertrouwen hebben om de economie in goede banen te leiden. In zulke peilingen doen zij en Trump aan stuivertjewisselen.
Harris kan ervoor kiezen om Amerikanen te paaien met goed klinkende, maar slecht doordachte economische plannen zoals de graaiflatie-aanpak. Dat is geen houdbare tactiek. Dan kan zij beter een voorbeeld nemen aan de ervaren Bill Clinton. De man die de economische zorgen van kiezers omarmde, én daar serieus beleid voor had.