Gertjan de Graaf (46) is installateur, woont in Bunschoten enerbleef op het moment dat militairen een staatsgreep trachtten te plegen in het vakantiepark vlakbij Erdogans strandvilla met zijn echtgenote Theresia, dochter Sanne en haar vriend Glenn.
‘Het heeft wel een grote impact gehad. We zijn gelukkig nuchter. Het is niet zo dat we het onderling nodig hebben om nog over te praten. Gelukkig niet, nee.’
‘Tien meter van een echte razzia’
‘We waren in Turkije met ons vieren: ik, mijn vrouw, mijn dochter en haar vriendje. Wij zaten in een huisje op tien meter afstand van waar de coupplegers dachten dat Erdogan zat. Dat huisje, daar zijn echt granaten naar binnen geworpen. Ze waren echt zoekende. Vanaf een uur of drie gebeurde het allemaal. Het was echt een razzia. Ik heb de oorlog niet meegemaakt, maar zoals je daarover leest, was het echt een razzia om alles te doorzoeken.’
‘Je ziet ’s avonds op tv wat er gebeurde in Turkije, maar je denkt niet dat het iets te maken heeft met jouw vakantiepark. Want het was zo ver weg. Dus toen het schieten was ’s nachts, ging ik kijken en zag ik militairen met grote zware Kalasjnikovs. Mijn vrouw zei toen – en dat is ook de adrenaline denk ik – “Ik wil weten wat er aan de hand is en ik ga het gewoon vragen”. Dat doe je in een opwelling.’
‘Het zijn allemaal bungalows op een helling en ze stonden al bij ons op het balkon, op het terrasje. Ze vroegen: “Does he stay here? Does Erdogan stay here?” Toen kregen ze waarschijnlijk een melding dat Erdogan een paar huisjes verder zou kunnen verblijven. Wij hadden kogels door de ramen en de kozijnen, maar dat huisje hebben ze echt verwoest. Daar werd echt met granaten gegooid.’
‘Ik bleef vrij nuchter’
Plots zit je midden in de Turkse staatsgreep: een unieke reconstructie van een lange nacht vol geweld.
‘Ons huisje had drie kamers, en twee aparte badkamers, maar ik zei: “We gaan allemaal bij elkaar zitten.” Dus we zijn allemaal in een badkamer gaan zitten. Ik had echt zoiets van “straks stampen ze hier de deur binnen en dan…” Ja, zeg het maar.’
‘We hadden de deuren niet gebarricadeerd. Alleen de deur dicht. Ik was vrij nuchter en dacht dat als ze binnen willen komen, dan komen ze wel binnen. Daar is geen houden aan.’
‘En het duurde maar en duurde maar. Een paar uur. Op een gegeven moment zagen we zwaailichten en toen dachten we “Hee, politie”. Je wist totaal niet wat er aan de hand was. We zagen politiewagens over het park gaan en toen hoorden we echt een heel erg vuurgevecht. Ze waren echt op elkaar aan het schieten. Toen zijn ook bij ons de kogels door de ramen gevlogen.’
‘Daarna dachten we dat het over was. De politie had de militairen verdreven. Maar toen hoorden we weer een helikopter, en begonnen ze vanuit die helikopter te schieten. Een laag cirkelende helikopter die het vuur opnieuw opende op de politie. Met als gevolg dat een paar politiemannen in het park, heel dichtbij, zijn getroffen. Dodelijk gewond geraakt. We zagen de volgende dag de bloedvlekken. De man van een hostess van de reisorganisatie, TUI, had een vriend die bij de politie werkte en die was ook fataal getroffen.’
‘Op een gegeven moment hoorden we niets meer, rond een uur of vijf, half zes. Toen heb ik eerst mijn zoon gebeld, hij wist nog van niets. Op een geven moment gingen we dan toch maar naar buiten. Daar zagen we mensen van het park zwaarbewapend lopen en die zeiden ons dat we absoluut nog niet naar buiten mochten gaan. We moesten tot negen uur ’s ochtends binnenblijven.’
Een prettige oplossing
‘Officieel hoorden we pas later dat Erdogan zo dicht bij ons huisje verbleef. Maar we zagen de avond ervoor al wel veel politie, en een gewone gele taxi met heel veel politiebegeleiding die met een rotvaart naar ons hotel kwam. Naderhand valt dan het kwartje en denk je, ja, dat moet hem geweest zijn.’
‘De volgende dag kregen we de keuze: helemaal naar huis gaan, of naar een ander resort. Maar daar hebben we eigenlijk niet echt over getwijfeld. Hoe groot is de kans dat het nog een keer gebeurt? En waar ben je nou echt veilig? Ik wilde niet op het park blijven, met die gaten in de ramen en het kozijn. Toen zijn we naar een andere plek gegaan, op een paar uur rijden vanaf Marmaris. Dat was een hele prettige oplossing.’
‘We zaten toen vlakbij vliegveld Dalaman, en omdat het land in staat van paraatheid was vlogen daar steeds helikopters over. Dus als je dan een helikopter hoorde cirkelen, ging er wel weer even een rilling over je rug. Een dag later werd ons ook professionele hulp aangeboden. TUI liet een team uit Engeland overvliegen dat ook was ingeschakeld bij de aanslag vorig jaar op het strand in Tunesië. We zijn wel heel goed opgevangen.’