Lars Verhoef (20) uit Woerden, werkt in de gehandicaptenzorg. Zat in de nacht van 15 op 16 juli met een goeie vriend, Tim van Dijk, Eline Los en Shannen Meijers in Club Turban.
‘Op bepaalde momenten, vooral ’s avonds en ’s nachts als je wakker in bed ligt, dan denk ik er nog wel aan. Maar overdag natuurlijk niet. Het leven gaat door.’
‘Ik zat daar in Turkije in de periode dat net Nice was geweest, die aanslagen daar. Dat speelde gewoon. Dus je weet op dat moment niet wat het is. De hele wereld staat al op zijn kop. Je weet niet hoe de zaak kan escaleren.’
Lees hier de unieke reconstructie van een lange nacht vol geweld: Plots zit je midden in de Turkse staatsgreep
‘Ik hoorde eerst van de ontwikkelingen in Ankara en toen in Istanbul, en ik dacht: ja, je kunt je hele leven wel overhoop halen. We wilden dus toch naar de stad om wat te gaan drinken. Op een gegeven moment liepen we terug naar het hotel om ons om te kleden en opeens hoorden we allemaal gegil – het was niet helemaal duidelijk wat er toen gebeurde in de lobby, volgens mij had het personeel van het hotel gewoon ruzie met de beveiliging. Als er dan al een gespannen sfeertje is, en je staat alleen met een goeie vriend en twee meisjes, dan ben je wel helemaal alleen in Turkije. Wij zouden lekker een avondje met z’n vieren gaan stappen en dan zouden Eline en Shannen blijven slapen, want dan hoefden ze niet naar hun moeder en broertje. Tim kende ze allebei, ik niet. Toen begon het eigenlijk pas echt allemaal.’
‘Shit, nou is het wel heftig’
‘En Erdogan zat daar dus in zijn privévilla. Dat was recht tegenover ons hotel, bij ons balkon rechts. Echt gewoon ernaast. Want daar was ook die granaat. Die ontploffing hoorde je gewoon bij ons huisje door de muren heen.’
‘Ik ging met Shannen nog even roken buiten. Omdat wij een helikopter hoorden en wij gilden en schreeuwden, werden de anderen wakker. Toen dacht ik wel: shit, nou is het wel heftig.’
‘Vlak daarna hoorde ik al een kogel, dus denk je: meteen de deur barricaderen. En ik zei “Kom, we gaan naar die kamer naast de badkamer, met een zo klein mogelijk raam.” Dat is echt niet leuk, als je met die meisjes bent van wie de ouders verderop zitten. Toen heb ik een klein kastje voor de deur geschoven. Zodat áls er iemand binnenkomt, je het toch wel hoort. We hadden de deur wel openstaan, zodat we nog konden zien wat er gebeurt. Rond een uur of drie, half vier waren er verschillende knallen. En ik denk dat er om vier uur een granaat of bom afging. Je ziet wat lichten, je hoort geknal. We hadden afgesproken: als er geen knal is, dan wachten we tien minuten en dan kijken we of het rustig is. Toen kwamen de ambulances en die worden ook bekeken met van die lichten van boven. Vervolgens gingen de lampen weer uit en begon het schieten weer. Pas toen het licht werd, werd het weer een beetje normaal daar.’
Beveiliging heeft meegevochten
‘Uiteindelijk hebben we de hele nacht een soort van disco op de kamer gehad, ja. Gelukkig had ik een paar flesjes water gehaald bij de minibar bij het zwembad. Daar zaten Nederlanders en die gingen pas toen er kogels werden geschoten naar hun hotelkamer. En de volgende dag schreeuwen tegen de reisleiding: “Hee, wij willen naar huis en dit is toch niet normaal.” Omdat er een kogel door hun raam ging.’
‘Ik heb gehoord dat er wel iemand van het hotelpersoneel gewond was of zelfs overleden, maar dat weet ik niet zeker. Ik heb wel zelf gezien dat er bloed lag. Maar dat kan ook van een van de soldaten zijn geweest. Er zijn wel mensen van de beveiliging daar die hebben meegeholpen met vechten.’
‘Een jongen die ik daar leerde kennen, zat met zijn vriend in een klein hotelletje op het complex. Hij kwam uit Rotterdam geloof ik. Hij zei dat er ’s nachts werd aangeklopt. Wat doe je dan? Het was een beveiliger en die was echt in zijn been geschoten. Daar heeft hij zelfs een foto van mogen maken. Die beveiliger zocht hulp en wilde schuilen natuurlijk. Bij ons heeft niemand aangeklopt.’
Een ravage
‘De volgende dag zag je nog wel bloedsporen. Het was wel een ravage – vooral de villa van Erdogan zelf natuurlijk. Er stond buiten een auto, een witte Peugeot, en daar waren ze ’s ochtends om acht uur al kogels aan het noteren. Wat voor kogel het kan zijn, de afmeting, de diameter. Een soort van Turkse versie van Crime Scene Investigation. We waren wel blij dat we van het complex afkonden. Maar ja, als je wat wilde eten in de stad, dan moest je wel door het bos waar het dus allemaal was gebeurd.’
Meer Nederlandse ooggetuigen hebben de staatsgreep in Turkije meegemaakt. Lees hier hoe zij deze heftige nacht hebben beleefd.
‘We zijn de volgende gewoon doorgegaan ja, zonder te slapen. Pas om een uurtje of elf ’s avonds zijn we dan naar dat andere hotel gegaan. En daar hebben we op zich nog een leuke tijd gehad.’
‘Ik ga er wel ooit nog heen, want het is wel heel mooi daar. Maar voorlopig houd ik toch even de reisjes in Europa.’