In Afrika groeit het verzet tegen de vredesmissies van de Verenigde Naties. ‘Een verderfelijk neo-koloniaal instrument.’
Het luxe hotel Amitié in de Malinese hoofdstad Bamako is grondig gebarricadeerd. Metershoge bakken met zand omringen het complex, bewakers houden de wacht bij een zware ijzeren poort. De verdedigingsmuur is een overblijfsel uit de tijd dat hier het hoofdkwartier van de vredesmissie van de Verenigde Naties (VN) was gevestigd. Inmiddels is het hotel weer open voor gewone gasten. De blauwhelmen zijn verhuisd naar een nieuw onderkomen, vlak bij het vliegveld aan de rand van Bamako.
‘Het zou beter zijn als de VN-vredesmissie helemaal vertrekt,’ zegt Aminata Traoré (75), oud-minister van Cultuur in Mali. ‘De VN-programma’s voor vrouwenrechten en plattelandsontwikkeling juich ik toe, maar het sturen van duizenden militairen maakt geen verschil.’
In haar huis in Bamako noemt Traoré, die in 2004 een Prins Claus-prijs ontving, VN-vredesmissies een ‘verderfelijk neo-koloniaal instrument. Soldaten uit arme landen moeten altijd het gevaarlijke werk opknappen,’ zegt ze. ‘Westerse soldaten blijven buiten schot.’ Bijna alle 183 blauwhelmen die in Mali sneuvelden, kwamen uit Azië of Afrika.
Wel vertrouwen in de huurlingen van de Russische Wagnergroep
Laden…
Word abonnee en lees direct verder
Al vanaf €15 per maand leest u onbeperkt alle edities en artikelen van EW. Bekijk onze abonnementen.
Bent u al abonnee en hebt u al een account? log dan hier in
Verder lezen?
U bent momenteel niet ingelogd of u hebt geen geldig abonnement.
Wilt u onbeperkt alle artikelen en edities van EW blijven lezen?
Er ging iets fout