Hooliganisme stond jarenlang bekend als The English Disease. Nu is het vooral een Nederlandse ziekte. Hoe kreeg Engeland de situatie in en rond de stadions weer onder controle?
Na het tweede doelpunt, kort voor het laatste fluitsignaal, ging het mis. De doelman van Lower Breck had genoeg van het aanhoudende getreiter van de Mossley-supporters achter zijn doel en zocht de confrontatie. Wat volgde was een vechtpartij, waarna de scheidsrechter besloot de bekerwedstrijd tussen de amateurclubs uit Groot-Manchester en het noorden van Liverpool bij een 2-0 stand te staken. Thuisclub Mossley, bijgenaamd The Lilywhites, kon na deze replay – en streekderby – op een lome zomeravond in 2021 ongestraft doorbekeren naar de tweede voorronde van de FA Cup, de oudste bekercompetitie ter wereld.
Het surreële tafereel staat me nog goed bij. In de voorbije tien jaar heb ik een paar honderd wedstrijden in het Engelse voetbal bijgewoond, en dit was voor het eerst dat ik crowd trouble mocht aanschouwen. Als jonge Ajax-supporter in de jaren tachtig heb ik het nodige hooliganisme meegemaakt, maar bij talrijke bezoeken aan Stamford Bridge, Old Trafford, The Den, Wembley, Selhurst Park, Anfield en andere stadions op het eiland bleef ik gevrijwaard van wat ooit bekend stond als The English Disease. Tot aan dat bezoek aan een klein stadion met idyllisch uitzicht op het heidegebied Saddleworth Moor.
Laden…
Word abonnee en lees direct verder
Al vanaf €15 per maand leest u onbeperkt alle edities en artikelen van EW. Bekijk onze abonnementen.
Bent u al abonnee en hebt u al een account? log dan hier in
Verder lezen?
U bent momenteel niet ingelogd of u hebt geen geldig abonnement.
Wilt u onbeperkt alle artikelen en edities van EW blijven lezen?
Er ging iets fout