Met de roep op een fulltime voorzitter voor de eurogroep geven Duitsland en Frankrijk een nieuwe zwengel aan de verdere bureaucratisering van de EU. Er is geen enkele zekerheid dat de economie erop vooruitgaat.
Op woensdag zei de Franse president François Hollande nog dat ‘Brussel’ zich niet moest bemoeien met het Franse beleid. Op donderdag sprak hij met de Duitse bondskanselier Angela Merkel af dat de economische politiek in de eurozone moet worden gecoördineerd.
Zomaar een van de ongerijmdheden die Europese leiders de eurosceptische burger voorschotelen.
Maskeren
Hoe lang zijn de leiders nu al bezig met het vervolmaken van de Economische en Monetaire Unie (EMU)? Over het invullen van de E van de EMU komen ze maar niet uitgepraat. Om het eigen falen te maskeren willen de Fransen de Duitse macht indammen en moet hun aloude wens van een economische regering worden waargemaakt. Te beginnen in de eurozone.
Helaas gaat Merkel daarin nu mee. Alweer een nieuw instituut erbij in de Europese Unie. En een hoop extra vergader. Meer toppen van de leiders van de eurolanden en een fulltime voorzitter met een eigen staf, een eigen budget en de mogelijkheid om ministers van Sociale Zaken, Economische Zaken en andere departementen bij elkaar te roepen.
Dijsselbloem
In Nederland werd onmiddellijk geconcludeerd dat een en ander duidt op het vroegtijdig afserveren van minister van Financiën Jeroen Dijsselbloem (PvdA), begin dit jaar nog voor tweeënhalf jaar benoemd tot voorzitter van de eurogroep.
Zo belangrijk is Dijsselbloem nu ook weer niet al moeten de Fransen niets hebben van de steile Calvinist. Maar belangrijker: zo snel draaien Europese molens niet. Integendeel.
Zekerheid
Om de lieve vrede te bewaren in het Duitse verkiezingsjaar buigt Merkel nu voor de lange lobby voor een economische regering door de Fransen. Daar staat tegenover dat ze zelf punten scoorde met afspraken over de bankenunie.
Maar de belangrijkste conclusie van deze week is dat de Frans-Duitse as een nieuwe zwengel geeft aan de verdere bureaucratisering van de Europese Unie terwijl er geen enkele zekerheid is dat we er economisch op vooruit gaan.
De economie op orde brengen is een kwestie van aan het werk gaan in eigen land. Niet van nog meer vergaderen over afspraken waaraan zich vervolgens toch niemand houdt.