Een politicus moet nooit zijn eigen volk, bestaande uit ongewapende burgers, aanduiden als bandieten. Wie dat doet, is een tiran. Turkije is geen Egypte, maar ook geen democratisch, vrij land zoals Nederland of Duitsland.
Natuurlijk is Turkije niet het Egypte van Hosni Mubarak. Turken zijn geen Arabieren, en niet omdat de Turken in de rangorde der volkeren hoger staan dan Arabieren of andere volkeren. Zo’n rangorde bestaat niet.
De Turken hebben een andere geschiedenis dan de Arabische naties. Meer dan de helft van de Turken wil niet dat de sharia-wetgeving wordt ingevoerd. Meer dan de helft van de Turken is overtuigd seculier.
Veroverd
Al ruim een decennium is premier Recep Tayyip Erdogan met zijn partij aan de macht. Ooit werd hij in Istanbul door duizenden aanhangers verwelkomd alsof hij Rome had veroverd. Hij wilde zijn aanhang doen geloven dat hij iets groots had veroverd voor Turkije. Wat had hij veroverd? Brussel, de Europese Unie.
Na zijn terugkomst uit Brussel leek het dat Turkije binnen een paar maanden lid van de Europese Unie kon worden.
Erdogan is een handige politicus, en liet zoals gewoonlijk waarheden en onwaarheden door elkaar lopen, ten dienste van de propaganda. Terwijl hij wist dat Turkije nog steeds in de wachtkamer van de Europese Unie zat. Het triomfgevoel van Erdogan uit 2004 is anno 2013 totaal verdampt.
Integreren
Erdogan wilde het volk laten geloven dat de islamisten – en niet de seculiere krachten – in staat zijn om Turkije in Europa te laten integreren. Nu dat niet meer het beoogde effect sorteert, propageert hij het ottomaanse concept van de Turkse supermacht in het Midden-Oosten.
Wat een grootheidswaanzin! De Turken kunnen juist vanwege hun ottomaanse verleden nooit zomaar de baas worden over de Arabische landen of het islamitische Iran. Seculiere Turken zijn daarom bang dat ze straks vanwege de grootheidswaanzin van meneer Erdogan in allerlei gewapende conflicten terechtkomen.
Keihard
Premier Erdogan gedraagt zich steeds vaker als een alleenheerser. Hij heeft zich lelijk vergist. In Den Haag noch in Istanbul wordt de dictatoriale retoriek van premier Erdogan nog gepikt.
De demonstraties in Turkije gaan niet langer over de vernietiging van een park. Het gaat om de regeerwijze van Erdogans partij, die nauwelijks bereid is naar consensus te zoeken. Alsof ze naar de totale macht willen streven, treden ze keihard op tegen ongewapende demonstranten.
Verdeeldheid
Het seculiere deel van Turkije tolereert Erdogan niet meer. De politieke vijand verenigt allerlei tegenstanders van de islamisten: de homobeweging, de vrouwenbeweging, communisten, liberalen, maar ook nationalisten. Tot nu toe profiteerde Erdogans partij van de verdeeldheid binnen de seculiere groepen. Die waren vooral bezig met het bestrijden van elkaar.
Maar nu heeft de gemeenschappelijke vijand, namelijk de islamitische regering, alle seculiere Turken verenigd. De vraag is alleen hoelang deze eenheid kan standhouden.
Premier Erdogan was boos op de sociale media, alsof die de onvrede in Turkije hebben veroorzaakt. Dit lijkt erg op de reacties van de Arabische tirannen: het volk houdt van mij maar jullie, de sociale media, manipuleren het volk.
Israël
Deze onzinnige gedachte kan alleen ontstaan in de hoofden van tirannen: sociale media kunnen immers nooit een denkbeeldige vorm van onvrede creëren bij een meerderheid van het volk. Het zijn de regeerders zelf die onvrede en onrust bevorderen bij de burgers.
Wat wordt de volgende stap van Erdogan als de demonstraties aanhouden? Hij zou de buitenlandse machten (lees: het favoriete land Israël) aanwijzen als de oorzaak van de onvrede in zijn land. Dat is niet ondenkbaar!
Hoe reageerde Erdogan op de onrusten in zijn land? Hij zei dat hij democratisch is gekozen en hij slechts zijn land dient. Daarna grijnsde hij minachtend in de camera met de boodschap: het zijn bandieten die de democratie omver willen werpen. Wat een zelfgenoegzame en domme reactie!
Zeer boos
Een politicus moet nooit zijn eigen volk, bestaande uit ongewapende burgers, aanduiden als bandieten. Wie dat doet, is een tiran.
Turkije is een beperkt democratisch land. In Turkije is sinds Erdogans machtsovername geen sprake van persvrijheid. Daarom waren de Turken zeer boos op hun nationale media, die nauwelijks berichtten over de onrusten en demonstraties. Ook in dit beeld herkennen we wat we in Egypte en andere landen hebben gezien.
Als premier Erdogan denkt dat het hele volk van hem houdt, waarom onderdrukt hij dan journalisten? Waarom mogen er geen kritische stukken worden geschreven over zijn regering? Waarom zitten zo veel journalisten en bloggers in de gevangenis.
Blasfemie
Recentelijk werd een Turkse kunstenaar, een beroemde pianist, wegens blasfemie veroordeeld tot tien maanden voorwaardelijke celstraf.
Turkije is geen Egypte, maar ook geen democratisch, vrij land zoals Nederland of Duitsland. Zolang de Turkse regering de vrijheid van meningsuiting niet respecteert, is in Turkije geen sprake van een volwaardige democratie.
Terecht keert het seculiere deel van Turkije zich tegen de islamitische regering van Erdogan.