Waarom bestaat islamofobie wel en christofobie niet? Omdat je op alle religies kritiek mag hebben, behalve op de islam. Maar er lijkt eindelijk een kentering gaande.
Moord is moord, maar soms ontketent één moord meer dan duizenden andere. De brute onthoofding van James Foley, een onschuldige journalist die louter op zoek was naar waarheid, leidde tot massale verontwaardiging.
Laten we niet vergeten dat al ruim dertien jaar talloze onschuldige mensen worden onthoofd of op een andere brute wijze om het leven worden gebracht door jihadisten in Afghanistan, Pakistan, Jemen, Irak, Syrië en in enkele Afrikaanse landen. Foleys dood vormde kennelijk een rationele en emotionele kentering.
Allerhoogste prijs
Eindelijk dringt het besef door dat excessief geweld en de islam dicht bij elkaar liggen. Bijna dertien jaar duurde het totdat deze pijnlijke waarheid onder ogen werd gezien.
Sinds 9/11 hebben kritische denkers als Pim Fortuyn, Ayaan Hirsi Ali en ikzelf geprobeerd de intrinsieke relatie tussen geweld en islam bloot te leggen. Daarvoor heeft Fortuyn de allerhoogste prijs betaald. Een dubbele beweging kenmerkt dit tijdperk: de ontkenning van de gewelddadige aspecten van de islam en de bescherming van de islam als religie.
Prietpraat
Er zal hopelijk langzamerhand een einde komen aan de prietpraat over de islam. In een commentaar schreef Sander van Walsum in de Volkskrant over islamitisch terrorisme.
Daarin neemt de Volkskrant ondubbelzinnig afscheid van elke vorm van ontkenning: ‘Van een geloofwaardige afwijzing van moslimterreur binnen de eigen geloofsgemeenschap is vooralsnog geen sprake. Wel beklagen moslims zich erover dat zij op het duivels werk van hun radicale geloofsgenoten worden aangekeken, of poseren zij als slachtoffers van de oppositiepoliticus Geert Wilders. En steeds is daar de rituele verzekering dat moslimterrorisme niets met de islam te maken heeft. Daarmee kan echter allang niet meer worden volstaan. Zolang terroristen zich op de zuivere islam beroepen, heeft hun terreur alles met de islam te maken – of de ‘gematigden’ dat nu leuk vinden of niet.’
Dit is een mooie stap voorwaarts.
Heilige plicht
De Volkskrant ziet ook het belang in van de ideologische strijd: ‘Zoals de 20ste eeuw ons heeft geleerd, gedijen radicale ideologieën vooral bij de gratie van de wegkijkers – om nog maar te zwijgen over de goedpraters.’
Inderdaad, dat zeggen islamcritici al dertien jaar.
Er moest – alsof het een heilige plicht was – worden ontkend dat de politieke islam een oorspronkelijke verschijning van de islam is. Maar ondanks alle argumenten en analyses wilden velen de waarheid onder geen beding onder ogen zien.
Sprookje
Het ontkenningssyndroom leidde in het Westen tot een geheel nieuw type bescherming van een religie. Kritiek, zelfs de giftige bespotting van het christendom en het Jodendom, was normaal in de westerse cultuur. Je mocht van alles beweren over Abraham, Mozes of Adam.
Critici werden niet gedemoniseerd; je mocht gerust beweren dat de Tora een verschrikkelijk en gewelddadig sprookje is. Het antisemitisme had te maken met de op leugens gebaseerde haat tegen het Joodse volk.
De islam werd, in tegenstelling tot deze traditie van religiekritiek, beschermd tegen kritiek. De reden daarvan ligt voornamelijk in twee factoren: de macht van de islamitische landen en het westerse schuldbesef.
Barbarij
Laten we beginnen met de islamitische landen. Het gaat hier om zeer machtige olieproducerende landen. Het Westen wil niet worden geboycot door die landen. Elke keer dat u uw auto start, financiert u de dagelijkse toepassing van sharia en barbarij in Saudi-Arabië en Iran.
Sinds enkele decennia zijn er veel overwegend islamitische landen in de wereld. Na de opheffing van het kolonialisme en later de opheffing van de Sovjet-Unie, ontstonden veel islamitische landen die lid zijn geworden van de internationale organisaties.
Binnen de kaders van de Verenigde Naties proberen deze landen de wereldwijde statelijke bescherming van de islam op de agenda te zetten. Daarvoor is ook een woord uitgevonden: islamofobie.
Christofobie
Hebt u ooit gehoord van christofobie? Nee, want dat bestaat niet – omdat het toegestaan is. De islamitische landen vinden in het Westen twee machtige bondgenoten ter bescherming van de islam: de multinationals (voornamelijk de oliebedrijven) en de culturele postmoderne linkse bewegingen in de westerse wereld – van Alexander Pechtold en GroenLinks tot NRC Handelsblad.
Grappig: postmodern links en de multinationals vormen samen onbewust een front ter bescherming van de islam.
Er is nog een factor die de bescherming van de islam bevordert in de westerse wereld: het schuldbesef. Het schuldbesef is het meest principiële aspect van het christendom.
Zwaard
De radicale toepassing ervan zou tot apolitieke toestanden kunnen leiden. De schuld hangt als een zwaard van damocles boven het politiek handelen. Alles wat onderscheid aanbrengt tussen een wij en een zij wordt in het licht van het historische schuldbesef als misdadig en verwerpelijk beschouwd: wij zijn de geciviliseerden, zij de barbaren. Wij zijn de democraten, zij de tirannen.
De bescherming van minderheden kan in het licht van het schuldbesef niet zakelijk of politiek worden benaderd. Daarmee wil ik onderstrepen dat het onderliggende motief niet de bescherming van de minderheden, maar de bescherming van het schuldprincipe is.
En het schuldprincipe gaat ervan uit dat de westerse mens de meest schuldige mens is in de geschiedenis van de mensheid. De Franse filosoof Pascal Bruckner noemt dat La tyrannie de la pénitence. De tirannie van schuld.
Vrijheid en menselijke waardigheid zijn onverenigbaar met de tirannie van schuld.