Sinds maandag worden voorgedragen eurocommissarissen gehoord door het Parlement. Wat niet was afgesproken, gebeurt toch.
De landen die lid zijn van de Europese Unie hebben afgesproken dat het Europees Parlement voorgedragen eurocommissarissen hoort voordat ze worden geïnstalleerd. Deze hoorzittingen zijn bedoeld om de integriteit en kundigheid van de kandidaat-eurocommissaris te beoordelen.
Is zijn of haar niveau niet naar smaak, dan kan het Parlement iemand een tweede kans geven in een nieuwe vragenronde. Is hij of zij dan nog niet goed genoeg, dan kan het Parlement de kandidaat afwijzen. Het land waar die kandidaat vandaan komt, moet dan een nieuwe kandidaat voordragen bij Commissievoorzitter Jean-Claude Juncker.
Beloftes
Maar het Parlement heeft zichzelf niet alleen verantwoordelijk gemaakt voor de nuttige integriteits- en kundigheidtoets, het eist ook een inhoudelijk programma. Zo vraagt het iedere
Eurocommissaris naar zijn ambities. Hij kan dan zeggen: voor dit soort vragen zijn deze rondes niet. Maar dan wordt het erg lastig de parlementaire goedkeuring te krijgen.
De kandidaat-eurocommissarissen die deze week passeerden, deden dan ook allerlei beloftes. Sterker nog: ze kwamen met een eigen inhoudelijk programma om het Parlement voor zich te winnen.
De Fransman Pierre Moscovici (Begroting) werd zozeer overvallen door alle aanvallen en vragen dat hij op een gegeven moment uitriep: ‘Wat wilt u dat ik doe?’ De Belgische Marianne Thyssen (Sociale Zaken) beloofde de verzorgingsstaten die onder druk van Brussel worden versoberd, juist te verdedigen en uit te bouwen.
Niet fraai
Zo neemt het Parlement meer macht dan het heeft gekregen van democratisch gekozen regeringen. Europarlementariër Wim van de Camp (CDA) vindt het niet raar dat hij en zijn collega’s zo opereren.
Hij vergelijkt de machtsuitbreiding van het Parlement met die van de Tweede Kamer tussen 1814 en 1848. Toen had de Koning bijna alle macht en was de Kamer een soort adviesorgaan. De Kamer wist, door buiten de afspraken om te opereren, desondanks steeds meer macht te verwerven, tot de Koning was kaltgestellt.
Dat Van de Camp de alleenheersende Koning uit de negentiende eeuw vergelijkt met democratisch gekozen regeringen uit de 21ste eeuw zegt iets over de denkwijze, die breed in het Europees Parlement wordt gedragen.
Een machtspolitiek begrijpelijk opvatting, maar fraai is het allemaal niet.