Terecht dat het Westen de sultan van Ankara wantrouwt. President Erdogan speelt met vuur, en de Koerden in Kobani zijn de dupe. Hun vreselijke lot roept associaties op met de staat Israël.
De Koerden van Kobani vechten voor hun bestaan. En de wereld kijkt toe. Turkse tanks staan klaar om Syrië binnen te gaan. De Turkse president Recep Tayyip Erdogan kreeg van zijn parlement toestemming om Syrië met militaire macht binnen te trekken.
Maar Erdogan doet niets. Europese leiders zoeken naar een volkenrechtelijk mandaat – wat ze eigenlijk al hebben, maar niet willen gebruiken. Er dreigt genocide te worden gepleegd in Kobani. Erdogans geweten wordt niet gauw geraakt door het rondtrekkende kwaad aan zijn grenzen.
Genocide
In het volkenrechtelijke gewoonterecht bestaat het beginsel van noodzaak waardoor een land of een coalitie van landen buiten de wettelijke (internationale) kaders ter acute verdediging van zichzelf of een groep van mensen in geval van genocide militair kunnen optreden.
Dat is ook een van de uitgangspunten van de Nederlandse overheid. Maar de ethische benadering is voor sommige politieke partijen in Europa belangrijker dan de praktische oplossingen die het leed van de Koerden zouden kunnen verlichten. Het recht is meer dan de geschreven regels.
Willekeur
De politieke werkelijkheid is complex en daaronder lijden de Koerden. Realpolitik is hier belangrijker dan alle andere overwegingen.
De Koerdische minderheid is afhankelijk van belangenafwegingen die elders in de wereld worden gemaakt, en waarmee de Koerden zelf niets van doen hebben. In werkelijkheid zijn ze uitgeleverd aan de willekeur van politieke stromingen binnen de Europese Unie en de Verenigde Staten.
Dat is precies de situatie waarin de Joden na 1945 niet wilden belanden. De Joden weten dat ze wat betreft hun veiligheid op geen enkele macht buiten de staat Israël mogen rekenen. Precies daarom hebben ze een staat opgericht.
Allen tegen allen
Als de Joden in het Midden-Oosten niet over een sterke staat zouden beschikken, zouden ze voortdurend, net als de Koerden, met de vernietiging worden bedreigd. Stiekem hoop ik dat de Europeanen door dit soort berichtgeving uit het Midden-Oosten zich realiseren waarom de staat Israël bestaat, en waarom de staat Israël keihard optreedt ter verdediging van haar eigen volk.
Het Midden-Oosten biedt geen ruimte voor de reflectieve theorievorming over internationale betrekkingen. Er is immers een oorlog van allen tegen allen gaande.
Risico’s
De Koerden zijn weerloos. De Turkse regering wil Syrië niet zomaar betreden. De risico’s van een invasie in Syrië zijn te groot voor de veiligheid en het voortbestaan van de Turkse regering. Erdogan wil dat de Verenigde Staten en NAVO hem vragen om Syrië binnen te trekken, zodat hij de risico’s kan delen met het Westen. Dan zou hij het Westen een grote mislukking van een Turkse interventie in Syrië in de schoenen kunnen schuiven.
Het Westen is niet bereid zomaar Erdogan toe te staan om een interventiemacht te stationeren in Syrië, het wantrouwt terecht Erdogans motieven. Erdogan gaat niet allen Koerden beschermen. Hij wil vooral het regime van de Syrische president Bashar al-Assad ten val brengen.
Hamas
Erdogan heeft een duidelijk idee over wie Assads opvolger moet worden: de Syrische Moslimbroederschap. Dat zijn vrienden, geestelijk broeders van Hamas en de ten val gebrachte president van Egypte, Mohamed Morsi.
Maar wie Assad aan de kant wil zetten, moet ook durven vechten met Iraanse troepen en hun handlangers in Damascus. En dit wil het Westen niet.
President Erdogan voert een mediaoorlog – tragische beelden uit Kobani – zoals Hamas dat deed tijdens de laatste Gaza-oorlog. Die beelden moeten het Westen in een emotionele toestand brengen waardoor de westerse leiders Erdogan groen licht geven voor militaire interventie in Syrië.
Deze politieke impasse dreigt het noodlot van de Koerden in Kobani te worden.
Verzwakking
Erdogan neemt grote risico’s met het continueren van de oorlog aan zijn grenzen. De verzwakking van het Turkse leger en de Turkse inlichtingendiensten door Erdogan zelf zullen vroeg of laat bittere vruchten opleveren.
Tot nu toe wist Erdogan door zijn neutraliteit Islamitische Staat ver van zijn grote steden te houden. Op een dag, als de IS-leiders besluiten om de Turkse steden aan te vallen, zouden ze reeks aanslagen kunnen plegen in Turkije. Erdogan speelt al een tijdje met vuur.
De bescherming van minderheden is niet zijn hoogste doel. Een onafhankelijk Koerdistan is een onaanvaardbaar scenario voor de sultan van Ankara. Evenmin wil Erdogan IS serieus bestrijden. De IS is een probleem voor Irak, Syrië en het Westen, denkt Erdogan.
Dwars door de realpolitik heen lijdt het Koerdische volk in Kobani.