Europa en Amerika hadden het graag anders gezien, maar de rechtse hardliner Benjamin Netanyahu heeft de Israëlische verkiezingen gewonnen. Verrassend, maar ook begrijpelijk, gezien de instabiliteit in de regio.
Er wordt wel eens geschamperd over de Israëlische claim dat het land de enige democratie in de regio is. Maar de zinderende ontknoping gisteren, en de bereidheid van politici om zich neer te leggen bij de wens van het volk, zie je toch zelden in een van de Arabische buurlanden.
Hoewel de meeste aandacht uitging naar het gevecht tussen links en rechts, tussen Benjamin Netanyahu en Isaac Herzog, was het opmerkelijk dat de verenigde Arabische partijen op de derde plek eindigden.
Geen warme gevoelens
In weerwil van de verwachting – en ongetwijfeld ook de hoop van velen in Europa en de Verenigde Staten – kroonde Netanyahu zich tot winnaar.
Een grote verrassing, want duidelijk is dat de kiezers bepaald niet overlopen van warme gevoelens voor Netanyahu. Ook zijn aanhangers erkennen dat het land er, ondanks de economische groei die voor westerse begrippen aanzienlijk is, niet op vooruit is gegaan.
De huizenprijzen zijn snel gestegen, net als de verschillen tussen arm en rijk.
Geminacht
En dat Israël onder Netanyahu internationaal steeds geïsoleerder raakte, is ook geen nieuw inzicht voor de kiezers.
Waarom dan toch weer Netanyahu? Eén verklaring is, zoals correspondent Jan Franke afgelopen week al in Elsevier schreef, dat Netanyahu erin is geslaagd de Arabische Joden te mobiliseren.
Deze immigranten uit het Midden-Oosten en Noord-Afrika voelen zich geminacht door links en zouden dankzij een uitgekiende campagne van Bibi’s strateeg Aron Shaviv nu wel gaan stemmen, terwijl ze eerder vaak thuisbleven.
Instabiel en vijandig
Bovendien bleek dinsdag dat kiezers niet hebben gekozen voor de persoon Netanyahu, maar waar hij voor staat: iemand die ook bij sterke tegenwind compromisloos en strijdlustig is.
In een tijd waarin de meeste buurlanden instabiel en vijandig blijken, zoeken Israëliërs een leider die belooft niet te zullen buigen. Eigenlijk een heel begrijpelijke reactie van kiezers in een gezonde democratie.