Ten overstaan van het Amerikaanse Congres lijkt de Israëlische premier het bondgenootschap tot een partijpolitieke kwestie te willen maken. Dat is onverstandig, zeker nu het aantal vrienden van Israël gestaag afneemt.
De ruiten van het Witte Huis rinkelen en de man die de stenen gooit, komt uit Jeruzalem. De Israëlische premier Benjamin Netanyahu sprak het Amerikaanse Congres dinsdag toe op uitnodiging van de Republikeinse voorzitter John Boehner.
Tegen alle diplomatieke gebruiken in werd deze reis geregeld geheel zonder medeweten van president Barack Obama, die het nieuws uit de krant moest vernemen.
Omstreden speech
Twee belangrijke data spelen hier een rol: op 17 maart zijn er verkiezingen voor de Knesset, het Israëlische parlement, en moet Netanyahu zien herkozen te worden. Een week later is de deadline voor een mogelijk akkoord tussen de Verenigde Staten plus vijf andere mogendheden en Iran om het Iraanse nucleaire programma in te tomen.
Wellicht hoopt Netanyahu met zijn omstreden speech een overeenkomst met Iran op het allerlaatste moment te torpederen door de regering-Obama te dwingen tot openlijke steun aan Israël.
Maar door de schijn te wekken de Republikeinen – die heersen in het Congres – uit te spelen tegen de Democraten (in het Witte Huis), begint hij aan een voor Israël zelf gevaarlijk parcours.
Rotsvast
De steun van Amerika voor Israël is sinds de geboorte van dat land in 1948 rotsvast geweest, heeft zelfs het overleven van de Joodse staat in een haaienvijver van vijanden mede mogelijk gemaakt. Die steun kwam altijd van beide partijen – Democraten en Republikeinen.
Zeker nu het aantal vrienden van Israël in de wereld gestaag afneemt, is het buitengewoon onverstandig van Netanyahu om de indruk te wekken dat hij beide grote partijen tegen elkaar wil uitspelen.
Mocht Netanyahu de verkiezingen in zijn land winnen, dan moet hij nog twee jaar samenwerken met Obama. Bovendien dreigt Netanyahu van de Amerikaanse steun voor zijn land een partijpolitieke kwestie te maken.