De tweede Iraanse revolutie, de revolutie tegen het Westen, gaat onverminderd door. En niemand in het Westen maakt bezwaar.
Het Iraanse regime vierde weer de dag van de dood. Niet één keer maar drie keer dood: dood aan Amerika, dood aan Israël en dood aan Groot-Brittannië.
Het festival van de dood werd gevierd op de dag waarop ruim drie decennia eerder de Amerikaanse ambassade in Teheran werd bezet. Dat was een unicum in de geschiedenis van de diplomatie.
Een paar honderd fanatieke studenten en de leden van de Revolutionaire Garde hadden in op 4 november 1979 de Amerikaanse ambassade in Teheran bezet. De regering van Mehdi Bazargan (1908-1995), de vertegenwoordiger van de religieuze liberalen in Iran, trad daarom af.
Linkse groepen
De Iraanse religieuze liberalen hebben tijdens de Iraanse revolutie de seculiere liberalen verraden. Zij kozen voor Khomeini. In opdracht van Khomeini vormden ze de eerste postrevolutionaire regering van Iran.
Khomeini gebruikte de religieuze liberalen om de seculiere liberalen te onderdrukken. Daarna zette hij met succes de linkse groepen in om de religieuze liberalen te onderdrukken. Uiteindelijk werd iedereen onderdrukt. Zo werkt een geraffineerde islamist.
Grote satan
Amerika was de ‘grote satan’. De bezetting van de Amerikaanse ambassade noemde de Iraanse leider de ‘tweede revolutie’. Terecht. Als de eerste revolutie begon en eindigde met dood aan de sjah, ving de tweede revolutie aan met dood aan Amerika.
De idealen van de eerste revolutie – vrijheid en gerechtigheid – werden definitief begraven. De verabsolutering van Amerika en Israël als de eeuwige vijanden is sindsdien de kernidentiteit van het Iraanse regime. Valt deze kern weg, blijft er dan weinig over.
Eeuwige oorlog
Wat betekent ‘dood aan Amerika’? De dood roept de bipolaire wereld van de politieke islam in het leven. Een vergeten fenomeen werd geactualiseerd: het dodelijke onderscheid tussen dar al-kufr en dar al-islam én het onderscheid tussen dar al-harb en dar al-islam.
Er zijn dus twee politieke, religieuze en ethische ruimtes. Deze ruimtes zijn normatief in een eeuwige oorlog verwikkeld. Normatief, omdat deze oorlog zich niet altijd als een gewapend conflict hoeft voor te doen. Het voortbestaan van de eeuwige vijand markeert de heilige grens tussen het eigene en het vijandelijke vreemde.
Toenadering
Als mensen uit het kamp van de islamitische staat uit pragmatisme toenadering zoeken tot het vijandelijke vreemde, zouden zij als naïevelingen of als handlangers van de vijand worden verwijderd uit eigen kamp.
Alle mensen die tot het eigen kamp behoren, noemen ze khodi-ha. Politici moeten zich zorgen maken als ze buiten de kring van khodi-ha worden geplaatst. De herdenking van 4 november, de bezetting van de Amerikaanse ambassade in Teheran, herinnert iedereen aan de heilige grens.
Toespraak
Een paar dagen voor het begin van het festival van de dood hield ayatollah Ali Khamenei een vlammende toespraak waarin hij opnieuw de nadruk legde op de vijandschap tussen Amerika en de islamitische staat van Iran. Hij refereerde daarbij telkens aan de toespraken van Khomeini: ‘Dood aan Amerika betekent niet dood aan het Amerikaanse volk maar dood aan de Amerikaanse politiek.’
Maar als een leider de dood van een politieke orde eist, streeft hij ook de dood van het volk van die politieke orde na. De Amerikaanse politiek zou immers betekenisloos zijn zonder het Amerikaanse volk.
Nieuwe episode
Khamenei opende in zijn toespraak een nieuwe episode. Een noodzakelijke episode. Na de nucleaire deal zal Amerika proberen te infiltreren in het islamitische regime, aldus Khamenei. De infiltratie van de vijand moet worden tegengehouden, eist de tiran van Perzië.
Wie zijn dan de infiltranten? Dat zijn in de eerste plaats politici uit het regime, die pragmatisme vooropstellen. Het gaat hier om oud-president Rafsanjani. In de tweede plaats gaat het om intellectuelen die ondanks hun strafblad meer openheid eisen.
De toespraak van de grote, intelligente leider, zoals hij heet in de Iraanse media, net was afgelopen, berichtte de Revolutionaire Garde dat ze een groep van infiltranten van Amerika en Groot-Brittannië hebben aangehouden.
Journalisten
Het zijn vier journalisten die al een aantal jaren in de gevangenis hebben doorgebracht. Deze intellectuelen worden nu beschuldigd van poging tot de omverwerping van de islamitische staat.
Isa Saharkhiz, een van de arrestanten schreef in Iran artikelen die in Frankrijk door Rooz.online werden gepubliceerd. Dus is hij in de ogen van Khamenei een infiltrant van de CIA, of MI6. Ze worden nu naar alle waarschijnlijkheid gemarteld in de Ewin-gevangenis om valse bekentenissen af te leggen.
Obama
Hebt u president Barack Obama bezwaar horen maken tegen het festival van de dood aan Amerika? Nee, deze president hecht geen geloof aan woorden en daden van de Iraanse leider Khamenei.
Hebt de EU-buitenlandwoordvoerder Federica Mogherini bezwaar horen maken tegen de arrestaties van intellectuelen? Ook niet. De hoofddoek die zij in Teheran droeg, bevalt haar kennelijk.
De tweede Iraanse revolutie, de revolutie tegen het Westen, gaat onverminderd door.
Terwijl Amerika en Europa slapen, roept de islamitische staat van Iran dood aan Amerika, dood aan het westen.