De Black Friday kwam er toch. Natuurlijk vraagt iedereen zich af voor wie precies vrijdag 24 juni 2016 een Black Friday was. Premier David Cameron is het eerste slachtoffer van de Black Friday.
Hij won dertien maanden geleden de Britse verkiezingen, maar daarbij nam hij nog een gok: een referendum, een mogelijke Brexit.
Strijd
Cameron koos voor onderhandelingen met de Europese Unie om met een aanvaardbaar pakket terug te gaan naar de Britse kiezers. Daarna vroeg hij aan de Britten om Brexit af te wijzen. Op één ding had hij niet gerekend: Boris Johnson. De ervaren Johnson koos ervoor om zich niet pas na vier jaar kandidaat te stellen voor het leiderschap van de Conservatieve Partij. Johnson koos voor nu: de Brexit moest ook de exit van premier Cameron worden. Dat is eigenlijk een Shakespeareaanse strijd.
Cicero en ook Machiavelli zouden, als ze nu leefden, geen detail willen missen van de strijd tussen Cameron en Johnson. Dat is immers de politieke strijd die niet alleen het persoonlijke leven van politici maar ook de Europese betrekkingen grondig zou wijzigen.
Johnson won, Cameron trad af. De EU verloor en de Brexit won. De schok van Brexit was in alle hoofdsteden van de wereld voelbaar. Zelfs terreurbeweging Islamitische Staat (IS) heeft daarover een standpunt moeten innemen: het verval van Europa is begonnen, dus nog meer aanvallen op Berlin, Brussel en Parijs. Een Egyptische commentator noemde de Brexit het begin van de ‘Westerse Lente’. De meest opzienbarende reactie kwam uit Ankara. De sultan van Turkije, Recep Tayyip Erdogan zei dat de Brexit door de islamofobie is veroorzaakt. Heel geestig, maar het valt wel onder de categorie van de politieke ontoerekeningsvatbaarheid.
Lakeien
De eurofielen vormen de tweede groep slachtoffers van de Brexit. De verbijstering van eurofielen verbaast me. Terwijl ze allang door de kritische commentatoren van de EU waren gewaarschuwd.
Maar dat interesseerde ze geen snars. De lakeien van Brussel verweten iedereen domheid en gebrek aan de feitenkennis. Wanneer een meerderheid in een EU-land voor het uitreden van de Europese Unie kiest, impliceert dit dat deze EU-burgers niet langer geloven in het kritische zelfreinigende vermogen van de EU-bestuurders en ook geloven ze niet meer in de fundamentele hervormbaarheid van de EU.
Dat laatste is de reden dat de een Midden-Oosterse commentator de Brexit met de Arabische Lente vergeleek. Ook ik begin langzamerhand te twijfelen aan de hervorming van binnenuit. Zouden Juncker, Timmermans en de rest kunnen hervormen? Nee. Zie het gedrag van Juncker na de Brexit.
De voorzitter van de Europese Commissie, de echte president van Europa is een belichaming van alles wat mis is met de Europese Unie. Natuurlijk zijn er nog twee andere presidenten van de EU, namelijk Donald Tusk de president van de Europese Raad, en Mark Rutte de tijdelijke voorzitter van de Europese Unie.
Oh, Martin Schulz moeten we zeker niet overslaan, hij is de president van het Europees Parlement. Maar de echte president van de EU is toch Jean Claude Juncker. Hij reageerde boos en verontwaardigd op Brexit: uitreden van Groot-Brittannië moet direct beginnen, ‘het is geen vriendschappelijke scheiding maar een hechte liefdesverhouding was het ook niet.’ Laat dit tot u doordringen! Dat was de reactie van de baas van het EU-bestuur op een democratisch genomen besluit van een Europees volk.
Boosheid
In de preambule van het EU-verdrag staat geschreven: ‘Bevestigend hun gehechtheid aan de beginselen van vrijheid, democratie en eerbiediging van mensenrechten en de fundamentele vrijheden en van de rechtsstaat.’
Meneer Juncker en Timmermans, graag nu opletten: de Brexit heeft plaatsgevonden op basis van twee beginselen van de Unie, namelijk vrijheid en democratie. Het Britse volk heeft niet besloten om de mensenrechten, de rechtsstaat of vrede te gaan schenden.
Waar komt dan de boosheid van Juncker vandaan? Hij moet niet boos zijn op Britse kiezers, maar op zijn eigen onvermogen om samen met premier Cameron de Britten te overtuigen om in de EU te blijven. Als meneer Juncker in zijn eigen miniatuurlandje de verkiezingen had verloren, zou hij volgens de democratische traditie de tegenstanders hebben gefeliciteerd en daarna zou hij zijn aftreden aankondigen. Let op: volgens de democratische traditie. Maar Brussel weet niet wat de democratie is, Brussel weet alleen wat voor ons ‘goed’ is.
Dronkenman
Hier nog een reactie, deze keer van Herman van Rompuy, oud-president van de Europese Raad: ‘Dat is geen kwestie van wraak, maar wij zijn wij en zij zijn zij.’ President Poetin werd verweten in de taal van de negentiende eeuw te spreken en te handelen. Maar Juncker en Van Rompuy spreken in de taal van het ancien regime. Dat is nog erger.
Het ancien regime binnen Europa heet nu de Europese Unie. Jean-Claude Juncker en zijn commissarissen, de ministers van de EU lijken op de lakeien van een despoot uit het ancien regime. Voor alle helderheid: de democratische revolutie maakte een einde aan het ancien regime.
De Europese Unie gedraagt zich als een dronkenman. De Unie moet worden hervormd om een ‘Europese Lente’ te voorkomen. De hervorming begint met het aftreden van de voltallige Europese Commissie. Weg met Juncker en zijn ancien regime.