De republiek Turkije heeft verloren van een despoot. Recep Tayyip Erdogan heeft gewonnen. Dat is niet vreemd, schrijft Afshin Ellian.
Despoten winnen altijd de verkiezingen die zij zelf organiseren. Er is één uitzondering: despotenmoeheid! Dat is de situatie waarin het onderdrukkende staatsorgaan moe wordt van zijn eigen despoot. Het functioneert niet langer perfect. Ze zijn moe van de moordpartijen, de martelingen en de intimidatie. Bovendien zijn de naaste medewerkers van de despoot hun despotische energie kwijtgeraakt.
Maar er is nog een factor waarop de despoot steunt: dat deel van het volk dat zich zonder despoot verloren voelt.
Pinochet leed aan vermoeidheid
Het was generaal Augusto Pinochet (1915-2006), de despoot van Chili, die na een heftige heerschappij aan vermoeidheid leed. Eigenlijk leed het systeem aan vermoeidheid. Op aandrang van Paus Johannes Paulus II (1920-2005) en de rest van de internationale gemeenschap organiseerde Pinochet in 1988 een referendum over zijn eigen regime. Zijn onderdrukkingsorganen waren niet langer in staat om de uitkomst van de verkiezingen te orkestreren.
Pinochet werd steeds zenuwachtiger. Het systeem functioneerde plotseling niet meer. Daarover is in 2012 een mooie speelfilm gemaakt: NO. geregisseerd door Pablo Larraín. Maar Pinochet dacht dat hij nog over een troef beschikte: een deel van de bevolking is nog steeds verliefd op mij, op hun eigen despoot, dacht de generaal. Despotenliefde bestaat echt.
Despotenliefde
De geschiedenis leert dat een deel van de bevolking in staat is om een soort psychopathische relatie te ontwikkelen met een despoot. De angst maakt in dit geval plaats voor een quasi-liefdevolle emotionele toestand. Wie naar dit deel van het volk luistert, krijgt het gevoel dat ze allemaal intens verliefd zijn op hun despoot.
Het verliefde volk ziet overal de verdiensten van de grote leider: bruggen, gebouwen, wegen, nieuwe uniformen voor militairen, ziekenhuizen et cetera. De diepgelovigen onder het volk van de despoot geloven zelfs dat zonder hem de natuur niet langer kan functioneren: er komt droogte of te veel regen.
De liefde die een deel van de Iraanse bevolking heeft voor Khamenei, is ook een psychopathische verhouding met de eigen despoot. Die is van alle tijden en plaatsen. Ik zie nu Turken die hun eigen despoot van alles en nog wat toedichten, alsof ze zonder Erdogan verloren zijn. Despotenliefde is het krankzinnigste wat er op aarde bestaat.
Het verlangen naar een despoot is de fundamentele angst van een mens om vrij te zijn en in vrijheid zijn rede te gebruiken. De logica van de angst heeft in Turkije gewonnen en daarom heeft de republiek van Mustafa Kemal Atatürk verloren. Het is een trieste dag voor bijna de helft van de Turken die niet verliefd zijn op de despoot.
Geen eerlijk referendum
De stemming bij het referendum in Turkije is niet eerlijk en vrij verlopen. Het zal niemand zijn ontgaan dat in Turkije de nee-campagne nauwelijks mocht worden gevoerd, en de media worden volledig door de Erdoganbende gecontroleerd. Daarnaast is iedereen doodsbang te worden gearresteerd: er zijn al tienduizenden politieke gevangenen in Turkije. Zelfs Nederlandse Turken werden geïntimideerd met behulp van een kliklijn en andere methoden.
Volgens de laatste berichten heeft Erdogan gewonnen met 51 procent van de uitgebrachte stemmen. Ondanks alle oneerlijkheid en onvrijheid heeft bijna de helft van de bevolking nee gezegd tegen Erdogan. Dat is een feit dat we niet uit het oog moeten verliezen.
Hoe gaat Erdogan de helft van de bevolking die tegen hem is, in het gareel houden? Deze situatie kan hij beheersen door Turkije continu op de rand van conflicten en oorlogen te brengen.
Alleen externe dreiging verenigt
Waarom? Alleen een externe dreiging zal de helft van de bevolking die tegen Erdogan is, dwingen om niet in opstand te komen. Oorlogen en conflicten zijn meer dan welkom voor het regime van Erdogan. Desnoods organiseert hij zelf conflicten, omdat Erdogan slechts als sultan van noodtoestanden kan regeren. De permanente noodtoestand, de permanente oorlogsdreiging zal het volk nog meer afhankelijk van Erdogan maken.
Het blijft verbijsterend dat meer dan zeventig procent van de Nederlandse Turken voor een despoot heeft gekozen. Dit is niet langer een integratieprobleem dat met subsidies, respect en acceptatie kan worden opgelost. Dit is een heel groot probleem voor Nederland en andere Europese landen.
De revoluties zullen plaats maken voor referenda, gemanipuleerde referenda die uiteindelijk een despotisch regime vestigen. De Europese Unie moet zich schamen voor haar jarenlange steun aan een despoot in wording.
Despotenliefde heeft de Turken verblind voor het noodlot. Het Turkije van Erdogan staat nu definitief buiten de Europese Unie.