Het geweld tussen Israël en Hamas laait steeds verder op, en vrede lijkt opnieuw ver weg. Israëliërs moeten om de haverklap een van de schuilkelders in duiken en onder de Palestijnse bevolking zijn al doden gevallen.
Israël heeft geprobeerd een staakt-het-vuren te sluiten met Hamas, maar de terreurbeweging wil daar vooralsnog niets van weten. Wat staat vrede tussen Israël en Palestijnen eigenlijk in de weg? Elsevier.nl licht vier grote obstakels toe.
1. Hamas
Israël zegt niet te willen onderhandelen met Hamas omdat het een terroristische organisatie is. Dat zegt niet alleen Israël, ook de Europese Unie en de Verenigde Staten hebben Hamas aangemerkt als terreurorganisatie.
Hamas, dat actief is op de Gazastrook, en Fatah, de partij van de Palestijnse president Mahmoud Abbas sloten onlangs een vredesakkoord. Hiermee zou Hamas dus ook een onderhandelingspartner zijn wat betreft vrede met Israël.
Dit terwijl Hamas in het Handvest pleit voor vernietiging van de staat Israël en voor bevrijding van ‘Palestina’. Premier Benjamin Netanyahu zei dan ook toen de nieuwe Palestijnse eenheidsregering werd geïnstalleerd dat hij deze niet zal erkennen.
2. Nederzettingen
Zowel in Israël als daarbuiten is het nederzettingenbeleid van de regering omstreden. Met de bouw van nederzettingen breidt Israël langzaam het gebied uit dat, als er een twee-statenoplossing komt, binnen de grenzen van Israël zal vallen.
Veel Palestijnen zien dit als provocatie en ook veel Israëliërs denken niet dat de bouw van nederzettingen het vredesproces vooruit helpt. Toch gaat de regering van Netanyahu ermee door, vooral om de rechtse partijen tevreden te houden.
Bovendien wordt het ook vaak als strafmaatregelen tegen de Palestijnen gebruikt. Na de stap naar de Verenigde Naties van Abbas, gaf Israël toestemming voor de bouw van nederzettingen.
3. Vluchtelingen
Zo’n zes tot zevenhonderdduizend Palestijnen sloegen op de vlucht tijdens de Israëlische Onafhankelijkheidsoorlog in 1948. De meesten kwamen terecht in vluchtelingenkampen op de Westbank, in Jordanië, Syrië en Libanon.
Deze vluchtelingen zijn nooit goed geïntegreerd op de plek waar zij terechtkwamen en ook hun zonen, dochters en kleinkinderen zijn opgegroeid in deze kampen, die inmiddels zijn uitgegroeid tot wijken.
In 1948 nam de VN een resolutie aan die garandeerde dat de vluchtelingen en nakomelingen op den duur mochten terugkeren naar hun huizen. Daardoor zijn de vluchtelingen onderdeel geworden van het politieke steekspel. Het gaat inmiddels om enkele miljoenen Palestijnen, waarvan de meerderheid zelf nooit is gevlucht.
4. Jeruzalem
Deze eeuwenoude stad bevat voor diverse religies heiligdommen en het blijkt dan ook steeds lastig om hiervoor een oplossing te vinden. Over de meeste buitengrenzen van Gaza en de Westbank zijn Israël en de Palestijnen het grotendeels al eens, maar Jeruzalem blijft een uitdaging.
Israël ziet Jeruzalem als hoofdstad en ook de Palestijnen willen Jeruzalem als hoofdstad van hun eigen staat.