Militaire dreiging is alleen effectief te beantwoorden met evenveel militair vertoon. De Nederlandse reactie op de Russische dreiging in Oekraïne is daarom vragen om problemen, schrijft Edouard Prisse in een ingezonden opinie.
Edouard Prisse (1938) is schrijver, consultant en voormalig zakenman. Hij schreef het boek Is China Taking Over? over de relatie tussen China en het Westen.
Ingezonden opinieartikelen worden geselecteerd door de redactie, maar vertegenwoordigen niet noodzakelijkerwijs het standpunt van EW.
Er wordt veel gepraat over sancties, er wordt herhaald dat Oekraïne geen lid is van de NAVO, de Russische oligarchen zouden worden aangepakt, en als Rusland Oekraïne binnenvalt, zouden ze het op den duur bezuren. Maar dat alles gaat geheel voorbij aan de eenvoudige regel die Winston Churchill heel goed begreep, maar die wij blijkbaar, net als destijds Neville Chamberlain, niet tot ons willen laten doordringen: je kunt militaire dreiging slechts effectief beantwoorden met evenveel militair vertoon.
Alle andere mogelijke antwoorden zijn ineffectief
Alle andere mogelijke antwoorden zijn ineffectief en betekenen in dit geval niet meer dan een uitnodiging aan Rusland om Oekraïne toch maar binnen te vallen. Ook met de Krim reageerden wij in 2014 zo slap en de Krim is nu gewoon van Rusland. Zo gaat dat. Leren wij dan nooit iets? Het is wel vreemd.
Ten tijde van de Koude Oorlog met de Sovjet-Unie hebben wij die eenvoudige regel wel goed begrepen en pasten wij hem ook helder toe. De wapenwedloop was er niet voor niets en had een betekenis: als jij een klap uitdeelt, dan krijg je van ons een minstens even harde klap terug. Die gelijke trend in bewapening en duidelijkheid zorgde ervoor dat de vrede bewaard bleef.
Maar nu? Wij staan de Russische machtswellust gewoon toe, er zijn zelfs mensen die die Russische neiging ‘wel begrijpen’. Hoezo, je buurland willen binnenvallen om je machtsgebied uit te breiden? Niemand bedreigt Rusland toch? Denk eens aan de parallel met Cuba.
Een stel Cubanen zelf is dan wel ooit, met de ‘Bay of Pigs’, Cuba binnengevallen, maar dat was – terecht – ook gauw mislukt en over. Maar daarna is Cuba van plan geweest Russische raketten tegen de Verenigde Staten op te stellen, terwijl de Oekraïne van zoiets tegen Rusland zelfs nooit heeft gedroomd.
Toch bedreigt Amerika Cuba niet. Washington is fatsoenlijk, Moskou niet. En als wij de Oekraïne laten innemen, ziet de hele wereld dat ons democratische Westen met de NATO eigenlijk qua macht weinig meer voorstelt. Onze wereldwijde reputatie, ook in de ogen van China, zal een waarschijnlijk niet te overkomen klap krijgen in de ogen van alle landen van Brazilië tot de Filippijnen, alle landen die uiteindelijk een kant zullen moeten kiezen.
Daarnaast wil Poetin allang niets liever dan ervoor zorgen dat wij uit elkaar vallen. Dit vooruitzicht moet voor de Russische president dermate aantrekkelijk zijn, dat hij de inval niet zal kunnen laten, tenzij hij weet dat hij hard zal worden tegengehouden. Tot enkele dagen geleden was ons antwoord gewoon slap en dat ging helemaal de verkeerde kant op.
De bijna te late ommekeer
Nu pas, de laatste drie, vier dagen, blijkt dat wij toch, zo snel als wij kunnen, voor een militair antwoord trachten te zorgen. De Verenigde Staten hebben al zeven grote vrachtvliegtuigladingen met antitankwapens gestuurd, Turkije heeft, voor mij geheel onverwacht, onbemande bommenwerpertjes geleverd, drones, waarvan Kiev er al een stel had en die blijkbaar zeer effectief zijn. Maar Erdogan toch! Als Frankrijk met haar Rafale gevechtsvliegtuigen en aan Oekraine uit te lenen piloten daar nou eens aan zou deelnemen, dan kan het toch nog de goede kant opgaan. En dat is hard nodig.