De bewuste Russische bombardementen op woonwijken in Kiev doen Afshin Ellian denken aan de Duitse bommen op Londen in 1940. Het lijkt erop dat Rusland, dat zegt tegen neonazi’s te strijden, zelf moet worden ontdaan van nazimethoden.
Afshin Ellian
Prof.mr.dr. Afshin Ellian (Teheran, 1966) is hoogleraar encyclopedie van de rechtswetenschap en wetenschappelijk directeur van het Instituut voor Metajuridica aan de rechtenfaculteit van de Universiteit Leiden. Hij schrijft wekelijks onder meer over de idealen en vrijheden van de westerse cultuur.
De oorlog in Oekraïne verandert Rusland. Het Kremlin verwijdert Rusland uit de internationale orde waarvan het zelf medearchitect is geweest. De bombardementen op Kiev doen velen denken aan die op Londen door nazi-Duitsland. In 1940 geloofde nazi-Duitsland met bommen op burgerdoelen de wil van de Britse regering en het Britse volk te kunnen breken. Dat gebeurde niet. Nu verkeert Oekraïne in dezelfde situatie. Waar gaat deze oorlog eindigen?
Woonwijken Kiev niet per
ongeluk geraakt: oorlogsmisdaden Rusland
Oorlog wakkert het beest aan in de mens, in hele volken. De Russische Federatie vuurde willens en wetens ballistische raketten af op Oekraïense woonwijken. De Russische autoriteiten zelf bevestigen dat ze die wilden raken. Moskou noemt het militaire doelen. Wij zien beelden van woonwijken die door raketten zijn getroffen. Willens en wetens deze doelen bombarderen is een oorlogsmisdaad. Ze worden niet per ongeluk geraakt. Uitermate zorgwekkend, temeer omdat de Russische regering al bekend is met oorlogsmisdaden.
Het meest zorgwekkend is dat een staat die opzettelijk oorlogsmisdaden pleegt, de oorlog zal moeten voortzetten. De verliezer zal zich immers ooit moeten verantwoorden voor de oorlogsmisdaden. Ik worstel daarom met de vraag waar en hoe deze oorlog eindigt. Een schone oorlog bestaat niet, maar de staten die bewust oorlogsmisdaden pleegden, eindigden in de late twintigste eeuw in rechtbanken.
Poetin volgt hetzelfde scenario als nazi-Duitsland in 1938, schreef Afshin Ellian aan het begin van de oorlog
Al in de antieke tijd omschreven filosofen en geleerden oorlog op klinische wijze. Oorlog is beslechting van een geschil met geweld, aldus Cicero. Hugo de Groot opent zijn uiteenzetting Het recht van oorlog en vrede uit 1625 met dezelfde eenvoudige, afstandelijke definitie. Maar waarvoor wendt een staat oorlogsgeweld aan? De Groot beantwoordt deze vraag niet met een verwijzing naar concrete redenen, maar met een abstracte observatie: oorlog wordt ondernomen met ‘het oog op de vrede’. Dit is treffend. Briljant.
Een oorlog die nooit eindigt, is geen oorlog in de zin van politiek en recht. Een eeuwige oorlog is daarin een apolitieke gewelddadige toestand. Elke partij voert de oorlog met de gedachte dat hierna pacificatie volgt.
Laden…
Word abonnee en lees direct verder
Al vanaf €15 per maand leest u onbeperkt alle edities en artikelen van EW. Bekijk onze abonnementen.
Bent u al abonnee en hebt u al een account? log dan hier in
Verder lezen?
U bent momenteel niet ingelogd of u hebt geen geldig abonnement.
Wilt u onbeperkt alle artikelen en edities van EW blijven lezen?
Er ging iets fout