Sport en politiek kunnen niet worden gescheiden op het WK voetbal, schrijft Afshin Ellian. Zeker niet bij het voetbalteam van Iran, dat voor de wedstrijd tegen Engeland weigerde het volkslied mee te zingen uit solidariteit met de opstand tegen de Islamitische Republiek. Ook twee van Irans grootste ex-voetballers verzetten zich tegen de theocraten in Teheran.
Qatar en voetbal? Een raar schouwspel. Het lijkt wel een wonder. Het wonder van Qatar is het eindspel van de corruptieschandalen binnen het bestuur van de wereldvoetbalbond FIFA. Qatar is de meest onlogische plek om te gaan voetballen: het is er te warm en het land kent geen voetbaltraditie. Maar de oliestaat wil zich laten gelden, wil een regionaal machtscentrum zijn.
De leiders van Qatar hielpen daarom de Taliban om aan de macht te komen in Afghanistan. Nu de Taliban echt de sharia, dus ook amputatie en steniging, willen toepassen, kijkt Qatar de andere kant op. De overheid kent geen vaste ideologie, en toch staat zij salafisten toe dat die hun fundamentalistische activiteiten organiseren vanuit Qatar. Een vreemd landje. Met een machtig middel: gas.
Gasrijk Qatar dwingt de FIFA om landen te verbieden een bandje tegen discriminatie te dragen. Terwijl het hele jaar door in alle competities reclame tegen discriminatie moet worden getoond. Daar heeft niemand moeite mee. Maar Qatar wel. En de FIFA gaat daarin mee. Voortdurend horen wij dat we sport en politiek gescheiden moeten houden. Prima, maar hoe dan?
In Qatar is voetbal voortzetting van politiek met andere middelen
Qatar, gas, en respect voor de sharia zijn de politieke vraagstukken. In Qatar is zonder meer de stelling van toepassing dat voetbal de voortzetting is van politiek met andere middelen. Ook Iran past in deze stelling.
In Iran zijn voetbal en politiek nauw verbonden. De Islamitische Revolutionaire Garde (IRG) – de militaire elitetroepen – heeft ook hier haar tentakels uitgespreid. De IRG probeert van tijd tot tijd eigen mensen benoemd te krijgen in besturen van voetbalclubs of de overkoepelende organisatie van de Iraanse competitie. Iran is een volwassen voetballand. Wedstrijden zijn gevaarlijk voor het regime. Daarom werd sinds het begin van de antiregeringsprotesten geen publiek toegelaten in de Iraanse stadions. Ruim
twee maanden bleven die leeg tijdens wedstrijden.
En dan is er nog de legendarische oud-voetballer Ali Karimi. Hij speelde bij Bayern München, samen met Roy Makaay en andere sterren. Ook nu verblijft hij in buitenland. Maar sinds de dag na de moord door de autoriteiten op de
22-jarige Mahsa Amini op 16 september steunt hij openlijk de demonstranten.
Laden…
Word abonnee en lees direct verder
Al vanaf €15 per maand leest u onbeperkt alle edities en artikelen van EW. Bekijk onze abonnementen.
Bent u al abonnee en hebt u al een account? log dan hier in
Verder lezen?
U bent momenteel niet ingelogd of u hebt geen geldig abonnement.
Wilt u onbeperkt alle artikelen en edities van EW blijven lezen?
Er ging iets fout