Even leek het er op dat er een ander Rusland mogelijk was. Maar na de muiterij graaft Rusland zich nog verder in. Heeft het Westen voldoende geduld, vraagt Robbert de Witt zich af.
Het is amper vijf weken geleden dat iedereen in het Westen die Oekraïne een warm hart toedroeg, opveerde bij de berichten over een staatsgreep-in-wording in Rusland. Het oprukken van het privéleger van Jevgeni Prigozjin droeg de belofte in zich van een einde aan de bloedige oorlog. En aan een Rusland dat niet langer onder leiding staat van een rancuneuze ex-KGB’er, Vladimir Poetin.
Maar het liep anders, en inmiddels wordt duidelijk hóe anders.
Russische legerofficieren worden weggezuiverd
In Rusland groeit juist de repressie. Russische legerofficieren die, net als Prigozjin, openlijk hun ergernis over het moeizame strijdverloop in Oekraïne uitten, worden weggezuiverd. Steeds meer burgers die vraagtekens zetten bij de militaire strategie, verdwijnen in een cel.
Pieter Waterdrinker: Rusland en democratie zijn een mogelijke combinatie, bewijst het recente verledenTegelijk radicaliseert oorlogspresident Poetin nog verder. Hij bereidt zijn land voor op een lange, uitputtende oorlog. Zoals met een nieuwe wet die bepaalt dat mannen tot 70 jaar oud kunnen worden opgeroepen om naar het front te gaan. Op het slagveld zelf zijn de aanvallen op burgerdoelen verhevigd.
Het Kremlin wild de voedselexport volledig blokkeren
Ook verklaarde Poetin alle schepen op de Zwarte Zee die Oekraïne aandoen tot ‘legitieme doelen’. Zo wil het Kremlin de voedselexport vanuit Oekraïne helemaal blokkeren, nadat Rusland het graanakkoord al opblies. Zelfs China keert zich tegen die laatste stap.
Dringend gewenst in westerse hoofdsteden: geduld en volharding bij het steunen van Kyiv. Poetin graaft zich steeds dieper in, en met hem heel Rusland.