Buitenstaanders zullen de neiging van blanke Nieuw-Zeelanders om de Maori-cultuur te omarmen, inclusief het ‘verplicht’ bewonderen van de traditionele krijgsdans, allicht zien als doorgeslagen politieke correctheid. Maar de afgedwongen integratie zegt veel over de precaire verhoudingen in het land, schrijft Robbert de Witt.
Een fijne bijkomstigheid van het WK vrouwenvoetbal is dat er een nationaal team van Nieuw-Zeeland is te zien (althans, even, tot aan de onvermijdelijke uitschakeling). Voor de aftrap stellen de Nieuw-Zeelandse vrouwen zich steevast op tegenover de tegenstander om de haka op te voeren. Deze traditionele krijgsdans van de Maori’s werd wereldwijd befaamd dankzij het rugbyteam van Nieuw-Zeeland. De All Blacks maakten er hun handelsmerk van. Hun uitvoering van de haka voorafgaand aan de interland tegen Frankrijk in 2011 wordt op YouTube vaak genoemd als de indrukwekkendste uitvoering ooit en is inderdaad om kippenvel van te krijgen.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Toch werkt de rituele dans ook een beetje op de lachspieren, als de spelers, blank en Maori door elkaar, zichzelf synchroon op de gekromde en gespreide bovenbenen slaan. Intussen schreeuwen zij strijdkreten, zwaaien en draaien ze met armen en handen. Zie het gezicht maar eens in de plooi te houden als de voetbalvrouwen met gesperde ogen en uitgestoken tong hun tegenstanders proberen te intimideren.
De wereld dient respect op te brengen voor de haka
Laden…
Word abonnee en lees direct verder
Al vanaf €15 per maand leest u onbeperkt alle edities en artikelen van EW. Bekijk onze abonnementen.
Bent u al abonnee en hebt u al een account? log dan hier in
Verder lezen?
U bent momenteel niet ingelogd of u hebt geen geldig abonnement.
Wilt u onbeperkt alle artikelen en edities van EW blijven lezen?
Er ging iets fout