Uitblijven van vrede ligt toch minstens zozeer aan Palestijnse Jodenhaat

Naast alle aandacht voor onverzoenlijke en intolerante Joodse politici, schrijft Robbert de Witt, mag het Palestijnse antisemitisme als obstakel voor vrede ook eens worden benoemd?

Allicht komt het omdat alle pogingen de afgelopen veertig jaar zijn mislukt. Maar feit is dat we maar weinig horen over de huidige poging om vrede te bewerkstelligen tussen Israël en de Arabieren. De afgelopen maanden reisden Amerikaanse diplomaten voortdurend heen en weer tussen Jeruzalem, Riyad, Ramallah en Amman.

Zoals vrijwel alle naoorlogse Amerikaanse presidenten, werkt Joe Biden aan een alomvattend akkoord dat eindelijk, eindelijk vrede moet brengen in het Midden-Oosten. Er is best kans dat dat lukt. Dankzij zijn voorganger Donald Trump gaven al enkele Arabische landen hun decennialange verzet tegen Israël op. Biden mikt op het invloedrijkste Arabische land: Saudi-Arabië. Als de Saudi’s de Israëliërs de hand schudden, staat het Midden-Oosten op zijn kop. Dan is alleen de islamitische theocratie Iran er nog een splijtzwam.

‘EU moet stoppen met financieren van Jodenhaat’

De teneur: met al die rechts-extremisten is het zinloos vrede na te streven

Vergeet het maar, schreef de invloedrijke Amerikaanse columnist Thomas Friedman vorige week in The New York Times. Biden wordt er volgens hem ingeluisd door de Israëlische premier Benjamin Netanyahu. Diens regering is volgens Friedman ‘niet normaal’ en je kunt er dus geen normale relaties mee aanknopen. Want terwijl Netanyahu al geldt als zeer rechts, zijn zijn coalitiegenoten nog veel rechtser.

Friedman citeerde een politieke tegenstander van Netanyahu, die sommige coalitiepartners van Netanyahu vergelijkt met de Ku Klux Klan. De teneur van de column: met al die rechts-extremisten in de Israëlische regering, is het zinloos vrede na te streven.