Ondanks zijn tomeloze ambitie, blijft Macrons palmares karig. Zijn land is hem zat en zoekt de flanken op. De Franse pijler onder het Europese project staat op barsten, schrijft Jonathan Holslag.
Sinds 2017 heeft de Franse president Emmanuel Macron getrokken en gesleurd om zijn land te hervormen, de Fransen meer aan het werk te krijgen en de economie te verstevigen.
Dat is deels gelukt. De werkloosheid daalde, de investeringen namen fors toe en de concurrentiekracht verstevigde. Die hervormingen, eisten, zoals altijd, een tol van de bevolking. Tijdens de eerste jaren van zijn presidentschap ontwikkelde de Franse koopkracht zich bijvoorbeeld minder gunstig dan in de naburige landen.
De betogingen van de Gele Hesjes in 2018 waren in eerste instantie een betoging tegen hogere prijzen, voornamelijk van brandstof, en indirect ook tegen pogingen van de overheid om de via de brandstoftaks de begroting in balans te krijgen.
Sindsdien is dat hét thema dat de gemoederen beroert: koopkracht. Voor velen werd Macron de handpop van het grootkapitaal, die enerzijds de hardwerkende Fransman uitperste en anderzijds niet kon verhinderen dat de immer groeiende migrantenpopulatie de welvaart van het land verder uitholde.
Frankrijk is Macron spuugzat
Tweederde van de Fransen is het oneens met het beleid van Macron, en als alternatief zoeken zij de flanken op. In de peilingen voor de parlementsverkiezingen ligt het extreem-rechtse Rassemblement National met 33 procent op kop, gevolgd door het linkse Nouveau Front Populaire.
Macrons partij Renaissance haalt in de recente peiling nog geen 20 procent.
De toestand in Frankrijk toont de bijna onmogelijke toestand waarin de Europese politiek zich bevindt. De opmars van nationalistische partijen lijkt erop te wijzen dat burgers opnieuw meer slagkracht voor hun land willen, maar in feite willen zij vooral meer koopkracht voor zichzelf.
Dat is allemaal zeer begrijpelijk, maar de koers van Frankrijk geeft weinig aanleiding tot optimisme. In het binnenland zijn de gevolgen een grotere staatsschuld en meer sociale onrust. Op buitenlands vlak zien we meer protectionisme en meer militair isolationisme.
Franse pijler op barsten
Ondanks zijn tomeloze ambitie, blijft het palmares van Macron dus karig. Omdat Duitsland in zwaar weer belandde, is Frankrijk even een toevluchtsoord voor investeerders, maar op de wereldmarkt verliest het land terrein en boekt het een aanzienlijk handelstekort.
Macron mag dan wel grote geopolitieke visies hebben verkondigd, de Franse strijdkrachten lopen op het tandvlees en heel veel is er de afgelopen jaren niet gebeurd om dat te veranderen.
De gevolgen voor Europa zijn groot. Terwijl de Duitse pijler van het Europese project is afgebrokkeld, de Italiaanse zuil enkel nog met Europese subsidies blijft staan, staat de Franse pijler op barsten.