Speelfilms op basis van historische feiten vertellen nooit het hele verhaal. Rob van Scheers legt uit waarom, aan de hand van drie films: De Oost, De Slag om de Schelde en Quo vadis, Aida?
Bij Quo vadis, Aida?, over het Srebrenica-drama, komt de disclaimer al vooraf: ‘Deze film is een fictieve weergave van ware gebeurtenissen. Sommige personages, locaties en gebeurtenissen zijn aangepast voor dramatische doeleinden.’ Kleine moeite, scheelt een boel gezeur. Er had ook kunnen staan: ‘Beste kijkers, dit is een speelfilm, géén documentaire.’
Lees ook: Oorlogsfilm De Oost zelf onder vuur
Het is nu eenmaal onmogelijk om alle facetten van een kwestie in een speelfilm van twee uur te belichten. Daarvoor heb je minimaal een tiendelige televisieserie nodig. Doorgaans wordt in grote producties als Quo vadis, Aida? een oorlog dan ook als decor gebruikt voor een persoonlijk verhaal. Een wetmatigheid in films.
Ophef over De Oost
Spreekt allemaal voor zich, zou je denken. Maar de ophef over het Nederlands-Indië-drama De Oost – waar de disclaimer ‘Deze film is geïnspireerd op echte gebeurtenissen. Bepaalde gebeurtenissen, karakters en dialogen zijn gedramatiseerd’ pas ná de aftiteling komt – laat zien dat het gevoelig ligt. Zeker bij speelfilms die zijn gebaseerd op historische feiten en vooral als vertegenwoordigers van de betrokken partijen nog in leven zijn. In het geval van De Oost tekende onder meer de Federatie Indische Nederlanders (FIN) bij de rechter bezwaar aan, overigens zonder het gewenste resultaat.
Laden…
Word abonnee en lees direct verder
Al vanaf €15 per maand leest u onbeperkt alle edities en artikelen van EW. Bekijk onze abonnementen.
Bent u al abonnee en hebt u al een account? log dan hier in
Verder lezen?
U bent momenteel niet ingelogd of u hebt geen geldig abonnement.
Wilt u onbeperkt alle artikelen en edities van EW blijven lezen?
Er ging iets fout