Biecht aan mijn vrouw is een heel andere Waterdrinker dan zijn lezers gewend zijn. Deze semi-autobiografische roman is het relaas van een ontheemde schrijver, die tijdens de eerste lockdown verblijft in zijn schrale land van herkomst, beroofd van de glans, barok en vervoerende waanzin van Rusland.
Juist zo’n schrijver-over-mensen als Waterdrinker moet het in een Amsterdamse schrijversresidentie stellen zonder zijn echtgenote en door de anderhalvemetersamenleving ook vrijwel zonder anderen. Zijn stijl weerspiegelt deze situatie: de roman is een ingetogen strijkkwartet, niet als gebruikelijk een donderende symfonie.
Pieter Waterdrinker (60) is een Nederlandse schrijver, die lang correspondent was in Rusland. Hij debuteerde met Danslessen (1998)
Schrijven doet hij niet aan het Spui. Hij haalt boodschappen, kookt wat – ook voor een illegaal in dat appartement bivakkerende jonge vrouw. Hij beantwoordt de telefonades van zijn vrouw, die wil weten wat hij uitspookt. Hij ontmoet een jeugdvriend die bij hem de angst aanwakkert dat hij de vader kan zijn van een inmiddels volwassen geestelijk en lichamelijk gehandicapte jongen. Meer en meer gaat hij de confrontatie aan met zijn verstreken jeugd in Zandvoort – somberte troef.
Laden…
Word abonnee en lees direct verder
Al vanaf €15 per maand leest u onbeperkt alle edities en artikelen van EW. Bekijk onze abonnementen.
Bent u al abonnee en hebt u al een account? log dan hier in
Verder lezen?
U bent momenteel niet ingelogd of u hebt geen geldig abonnement.
Wilt u onbeperkt alle artikelen en edities van EW blijven lezen?
Er ging iets fout