Ex-soapster Dilan Yurdakul (30) zet nu als nietsontziende, passievolle theatermaker aan tot denken. In haar nieuwe voorstelling over de ontreddering van migranten.
‘Ik heb een grote hekel aan valse sentimentaliteit. Ik spaar niemand. Mezelf niet, maar ook anderen niet. Ik heb eerder mijn moeder aangepakt, nu zijn de mannen in mijn familie een keer aan de beurt. Mijn vader zal vermoedelijk even moeten slikken als hij Alter ziet, de autobiografische solovoorstelling waarmee ik deze zomer op de Parade sta. Dat hij veel drinkt, klopt. Alcohol is hét middel om te verdoven. En ik vraag me al mijn hele leven af wat hij probeert te verdoven.
Dilan Yurdakul (Amsterdam, 1991) speelde van 2012 tot 2019 in GTST. Maakte de solovoorstellingen Door de schaduw heen en Niet gezien, niet gehoord. Is deze zomer op het theaterfestival de Parade in drie steden te zien in Alter.
‘Ik ben gefascineerd door migratie. Het wegrukken van je wortels veroorzaakt diepe trauma’s. In de psychologie heb je de term condition migrante. Die verwijst naar het heimwee dat een migrant blijft houden naar zijn vaderland. Dit leidt tot een mentale gespletenheid en ontreddering. Mijn vader heeft enorm zijn best gedaan om te slagen in Nederland. Hij kijkt neer op zijn moeder, nam radicaal afstand van zijn ouderlijk milieu. Maar daardoor heeft hij, denk ik, de verbinding verloren met waar hij vandaan komt. Dat kan een reden zijn om in de drank te vluchten. Je onderdrukt altijd iets als je je verdooft. Dat zie ik bij mezelf ook.
Intense voorstelling Alter gaat over heimwee en verlorenheid
‘Alter is een muzikale migratiereis. Ik probeer mezelf beter te begrijpen door me te verdiepen in de generaties voor mij. Ik ben bijvoorbeeld in Sivas geweest, het geboortedorp van mijn vader in Turkije. Daar zeiden ze dat hij zich er nooit meer had laten zien. Ik ervoer een soort verlorenheid. Migranten als mijn vader kwamen naar Nederland om een beter bestaan op te bouwen. Dat is ze in zekere zin gelukt. Ze zijn welvarender, hebben meer mogelijkheden. Tegelijk zijn ze iets kwijtgeraakt. De band met het oude en vertrouwde, met hun geboortegrond, met elkaar. Dit gevoel van verlies sijpelt door naar volgende generaties. Ik voel mij los omdat mijn familie is losgerukt. Ik heb me nooit ergens thuis gevoeld. Ik ben altijd een buitenstaander gebleven. Ik ben een onafgerond individu, zeg ik in de voorstelling.
Laden…
Word abonnee en lees direct verder
Al vanaf €15 per maand leest u onbeperkt alle edities en artikelen van EW. Bekijk onze abonnementen.
Bent u al abonnee en hebt u al een account? log dan hier in
Verder lezen?
U bent momenteel niet ingelogd of u hebt geen geldig abonnement.
Wilt u onbeperkt alle artikelen en edities van EW blijven lezen?
Er ging iets fout