De tijd heelt lang niet alles, sommige spoken uit het verleden verdwijnen nooit.
Niemands schuld, en toch overlijdt een jongetje. Hoewel, niemands schuld? Moeder Kate had haar twee zoontjes op deze kille Canadese winteravond eerder kunnen binnenroepen, maar ze is verdiept in een boek. En Christopher, oudste van de twee, had bij het sleeën beter op zijn broertje moeten passen.
Ze roetsjen een heuvel af, onbezonnen. Doen ze wel vaker. Dit keer worden ze geschept door een passerende auto. De bestuurder is schrijver Tomas. Hij was elders met zijn gedachten, hij heeft de slee nooit zien aankomen.
In een procesbeschrijving van twaalf jaar schetst de Duitse regisseur Wim Wenders wat zo’n tragisch ongeval met de nabestaanden doet. Kort gezegd: daar kom je nooit meer overheen. De schrijver niet, de moeder niet, en broertje Christopher niet. De schrijver probeert zijn schuldbesef in romans te verwerken.
De moeder (Charlotte Gainsbourg) wordt nog mensenschuwer dan ze al was. En als Christopher (Robert Naylor) eenmaal gaat studeren, zoekt hij de schrijver op om iets van verhaal te halen. Maar die open wond, die blijft. Spook uit het verleden, gaat nooit meer weg.
Plaats des onheils
Simpel ongelukje, welbeschouwd. Had net zo goed met een paar schaafwonden kunnen aflopen. Zo is Every Thing Will Be Fine in al zijn eenvoud een metafoor voor alle mogelijke soorten van onverwerkbaar leed, iedere kijker zal tijdens de nazit zelf wel zijn eigen trauma kunnen noemen.
De thematiek doet denken aan die recente documentaire van Frans Bromet: In één klap, waarin hij met veroorzakers van verkeersongelukken terugging naar de plaats des onheils.
Dit is geen documentaire, dit is speelfilm. Maar het scenario van de Noor Bjørn Olaf Johannessen komt toch aardig bij non-fictie in de buurt. Komt nog bij dat Wim Wenders zich de laatste vijftien jaar voornamelijk met documentaires bezighield, denk aan Buena Vista Social Club, Pina en The Salt of the Earth. Ter verdere inleving wordt nu een dramaturgische lijn over het gegeven gelegd. Maar hoe speel je zoiets zonder dat het melodrama wordt?
Old skool
James Franco is de schrijver Tomas. En hoewel hij, in de woorden van de recensent van The Guardian, geen raam met uitzicht laat passeren zonder er langdurig comtemplatief uit te turen, kun je alleen maar constateren dat hij zijn lastige hoofdrol gepast invult. Wij geloven zijn worsteling wel.
Hij krijgt er ook alle tijd voor, want Wenders toont zich met 120 minuten film aanhanger van de traditionele, old skool vertelkunst. Elders komt de film uit in 3D, maar daar mist u verder niets aan.
Elsevier nummer 29, 18 juli 2015