Een paar weken geleden nam ik na een lunch afscheid van een kennis. Bij het weggaan maakte ik aanstalten haar te omhelzen of iets in die richting, bij wijze van afscheid. Ik had, gewoonte, iets van een zoen in gedachten. Als een reiger strekte ik mijn nekje uit, maar zij dacht er anders over en liep gewoon weg, met een zwaai. Ik voelde me behoorlijk knullig en ook wel een beetje afgewezen.
Word abonnee en lees direct verder
Al vanaf €15 per maand leest u onbeperkt alle edities en artikelen van EW. Bekijk onze abonnementen.
Bent u al abonnee en hebt u al een account? log dan hier in