Tijdens zijn persconferentie bij de presentatie van de selectie voor Oranje sprak bondscoach Frank de Boer wartaal, schrijft Hugo Camps. Alsof hij zijn eigen spelers nog moest leren kennen.
Hugo Camps schrijft wekelijks een sportcolumn voor weekblad EW. Camps (Molenstede, 1943) schrijft voor EW sinds 1986 en maakte in die hoedanigheid vele markante interviews met topsporters.
De avond van de Champions League was het feest in Porto. Portugezen zijn gek van voetbal en het was de eerste keer dat er in coronatijd weer enkele duizenden fans in het stadion mochten zitten. Die lieten zich graag ongeremd horen. Chelsea won met 1-0 van Man City. Voor de tweede keer Europees kampioen. Oligarch Abramovic won het van sjeik Mansour. Miljardairs zonder grenzen. Met het salaris van de spelers die in Porto op het veld stonden kun je zeventien Afrikaanse dorpen levenslang voeden. De sjeik en de oligarch kunnen zich er niets bij voorstellen.
De finale was een Britse clash met veel fysieke inzet en loopvermogen. Een aangenaam kijkstuk zonder technische hoogstandjes. Er kwam kritiek op City-coach Pep Guardiola die zonder defensieve middenvelder speelde. Hoogmoed. Het was een open wedstrijd die over het veld golfde. Een afrekening met de heilsoldaten van de Super League.
Laporta wil van Koeman af
Ver van het voetbalfeest zat Ronald Koeman te verkleumen in de polder. Kauwend op de beledigingen van zijn voorzitter Joan Laporta. De strijd om de macht in Barcelona is doorgeschoten in een persoonlijke guerrilla. Met insinuaties en leugens over medische bulletins. Laporta wil van Koeman af voor een eigen gunsteling en haalt er de ingebeelde hartproblemen van zijn coach bij. Alsof Koeman een patiënt is. Wat hij niet is.
Speculaties over de integriteit van een lichaam zijn op zichzelf verwerpelijk. Als ze ook nog dienen voor een personeelswissel, zijn ze bij de beesten af.
Koeman reageerde als een volbloed diplomaat
Koeman blijft waardig in de vuile hetze, maar heeft geen basis meer om soeverein te functioneren als inspirator van een elftal. Hij is door zijn voorzitter afgebrand. Jarenlang heeft de Groninger gedroomd om coach van Barça te worden. De club die hij mede groot had gemaakt. En dan nu die dolksteek van een carrièrepresident – crapuleus. Waar is nog de chic van het grote Barcelona? Waar het familiale gevoel? Laporta heeft alles van waarde stukgemaakt. Hij moet worden afgestraft door de socios, in een publieke protestgang.
Lees ook van Hugo Camps: Prettig om een voetballer te horen zonder ego van een kerstbal
Ronald Koeman heeft zich in alle controverses terughoudend opgesteld. In het gekonkel rond Messi hoorden we hem niet. Dubbelhartige uitspraken van Joan Laporta liet hij over zich heen waaien. Hij reageerde als een volbloed diplomaat. Sommige voorzitters ontsporen in hun stenen ijdelheid in karikaturen van beleid. Dat dit ook Barcelona zou overkomen, is een donderslag bij heldere hemel.
Frank had nooit zin om te praten
Bondscoach Frank de Boer is niet in opperbeste doen. Tijdens zijn persconferentie bij de presentatie van de selectie voor Oranje sprak hij wartaal. Alsof hij zijn eigen spelers nog moest leren kennen. De Boer is nooit een groot communicator geweest en zijn vocabulaire is aan de schrale kant, maar je mag toch van een bondscoach verwachten dat hij de status van zijn spelers kent.
Het is ook nonchalance die er als voetballer ook was. Bij verdediger Frank de Boer werd elke vraag op schouderophalen getrakteerd. Frank had nooit zin om te praten en vond vragen zelfs ongepast. Althans dat air van ontoegankelijkheid bespeelde hij met verve. Inclusief de norse oogopslag die ergens in Siberië was geboetseerd. Na een gesprek met Frank kwam je in het Nederlands elftal alleen nog teddyberen tegen.
In de dagen voor een toernooi wordt alles uitvergroot
In alle EK-landen leeft de vrees voor laattijdige blessures. In een periode zonder competitie zijn spelers gevoeliger voor pijntjes en ongemakken. In de selecties zie je basisspelers uitvallen. Het antwoord is vaak paniek.
Deze week op tv: cricket. Lees hier meer over de basisregels
Toen sterspeler Kevin De Bruyne in de finale van de Champions League uitviel met een gebroken oogkas, sloegen de Belgen aan het panikeren. De Bruyne is de meest bepalende Rode Duivel. Zijn blessure stortte het land bijna in nationale rouw. De Rode Duivels zijn onthoofd, was de teneur in de kranten. Die niet met inkt, maar met tranen werden geschreven. In de dagen voor een toernooi wordt alles uitvergroot. Een ingegroeide nagel wordt een geamputeerde teen, een kuchje een longontsteking. Calamiteiten à la carte.
Vroeger hadden we daar kaarsen voor die godvruchtig werden aangestoken. Ach, vroeger… Toen was Koeman allang opgestapt bij Barcelona wegens gekrenkte eer.